ပိေတာက္မပြင့္တဲ့ သၾကၤန္ေတြလြန္ပါေစ

အစ္မတေယာက္လွမ္းေမးတယ္။ “ေမာင္ပါလ စာမေရးျဖစ္ဘူးလား” တဲ့။ “ဟုတ္တယ္အစ္မေရ” လို႕........ “Templates လဲျပင္ေနတာနဲ႕၊ စာေရးရမွာလည္းပ်င္းေနလို႕ မေရးျဖစ္တာ” လို႕.........ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ပ်င္းျပီဆိုလည္း အရည္ညွစ္ခ်လို႕ရေအာင္ကို ပ်င္းတာဗ်ဳိ႕။ “အဲဒါဆိုရင္ အစ္မအရင္ကေရးထားတဲ့စာမူေတြရွိတယ္ ယူတင္လိုက္၊ ပို႕ေပးလိုက္မယ္” တဲ့။ ပို႕စ္တင္ဖို႕ေတာ့ရျပီလို႕ေတြးျပီး ေရာက္လာေတာ့ၾကည့္လိုက္တာ ဟိုက္ရွာလပတ္ရည္ (ဒီၾကာေကြးစကား) ျဖစ္သြားတယ္။ ကိုယ့္အစ္မက Wwin_Burmese font နဲ႕ ႐ိုက္ထားတာကိုး။ ေဇာ္ဂ်ီနဲ႕ျပန္ေရးရမွာလည္း ပ်င္းေနတာနဲ႕ PDF File လုပ္ျပီးေတာ့ပဲ တင္ေပးလိုက္တယ္။ Wwin_Burmese font မရွိၾကေသးသူမ်ားအတြက္လည္း အဆင္ေျပေအာင္ Wwin_Burmese font ေတြကိုပါ တင္ေပးလိုက္တယ္။ ေဒါင္းျပီးေတာ့ တခါတည္းသာ စက္ထဲမွာ သိမ္းထားလိုက္ၾကေတာ့။

(စစ္အာဏာရွင္အစိုးရရဲ႕ တရားလက္လြတ္ဥပေဒေတြေၾကာင္ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ားေနခဲ့ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတဦးရဲ႕ ခံစားမႈစာစုေလးပါ။)

pa taut

Wwin_Burmese font ကို ဒီမွာ ယူပါ။

အျပည့္အစံုသို႔.....

ပိုးစုန္းၾကဴးေလးမ်ား (၀တၳဳတို)

ာKhin Ma Ma Myo's blog ကေနဖတ္မိတာပါ။
က်ေနာ္ၾကိဳက္လို႕ျပန္တင္ေပးထားတယ္။

(၁)

“ကဲ- ဒါဆို ဒီေန႕ေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ။ တေန႕စာတေန႕ မွန္မွန္က်က္ၾကေနာ္။ ေၾကြးလည္ပင္း နစ္တယ္ဆိုတာ ၾကားဖူးၾကတယ္မဟုတ္လား။ ေအး- ပိုက္ဆံေၾကြး လည္ပင္းနစ္ရင္ တျခားလူေတြက ၀င္ကူလို႕ ရတယ္။ စာေၾကြးလည္ပင္းနစ္ရင္ ဘယ္သူမွ ၀င္ကူလို႕ မရဘူးေနာ္။ ပညာသင္ေနတုန္းမွာ စာေၾကြးေတြ လည္ပင္း မနစ္ေစနဲ႕”

ေဆာ့ပင္အဖံုးကို ပိတ္ရင္း ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဆံုးမ စကားေျပာမိသည္။ အေျခအေနအရသာ ဆရာ၊ တပည့္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ သူမနဲ႕ ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕ အသက္ေတြက သိပ္ကြာလွတာ မဟုတ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို ေမာင္ေလး၊ ညီမေလးေတြလို စိတ္ထဲမွာ သတ္မွတ္ထားမိသည္။ ဆယ္တန္းဆိုေသာ ေတာင္ေလးတေတာင္ကို ေက်ာ္သြားေစခ်င္မိသည္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထားခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုျပီး ဒီဆယ္တန္းက်ဴရွင္ေလးကို ဖြင့္ျဖစ္သြားၾကတာ ျဖစ္သည္။

“ကဲ- အားလံုးသြားလို႕ ရျပီေနာ္။ အိမ္ကို တန္းျပန္ၾကဦး”

ကေလးေတြကို အတန္းဆင္းေပးလိုက္ရင္း ခဏရပ္ေစာင့္ေနျဖစ္သည္။ သီးသန္႕စာေမးလိုေသာ ကေလးေတြ၊ အခက္အခဲေလးမ်ားကို ဖြင့္ဟတိုင္ပင္လိုေသာ ကေလးေတြက ဒီအခ်ိန္မွာ သူမနား ေရာက္လာတတ္သည္ မဟုတ္လား။

သို႕ေပမယ့္ ဒီေန႕ေရာက္လာတာက ကေလးမ်ား မဟုတ္။ သူမရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ေလသည္။
“ဟဲ့။ ထက္ထက္။ အစုတ္ပလုတ္မ”

ႏွဳတ္ဆက္ေနက် ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာ္စြာက လွမ္းႏွဳတ္ဆက္သည္။ ေျပာင္စပ္စပ္ မ်က္ႏွာက သူမ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ လွည့္ၾကည့္မွ ျပန္တည္သြားသည္။ ကိုယ္လဲ ဆရာတေယာက္ျဖစ္ေနျပီမို႕ မ်က္ႏွာကို တည္တည္တံ့တံ့ထားဖို႕ သူမေျပာေပါင္းလဲ မ်ားလွျပီ။ ဘယ္ေတာ့မွ နားေထာင္ေလ့မရွိ။

“ေက်ာ္စြာ။ နင္ဟာေလ။ ကေလးေတြေရွ႕မွာဆို တည္တည္တံ့တံ့ေနပါလို႕ ဘယ္ႏွစ္ခါ ေျပာရမလဲ”

လူေတြအားလံုး ရွင္းသြားေတာ့ စိတ္တိုတိုႏွင့္ သူမ ေျပာမိသည္။

“သူတို႕ေတြမ်ားကြာ။ ငါနဲ႕ဆို Peace ပါတယ္။ အိုေကပါပဲ”
“ေအး။ နင္ကသာ အိုေကေျပာတယ္။ စည္းကမ္းပိုင္းနဲ႕ ပတ္သက္လာတဲ့အခါက်ရင္ မအိုေကပဲ နင့္ဆိုျပီးျပီးေရာ လုပ္ေနၾကလို႕ ငါ၀င္ကိုင္ေနရတာ ဘယ္ႏွစ္ခါ ရွိျပီလဲ။ မရဘူးဟ။ လူေတြမွာ သူ႕စည္း၊ ကိုယ့္စည္း ဆိုတာ ရွိရတယ္။ အေရာတ၀င္ေနတာနဲ႕ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနတယ္ ဆိုတာကေန ထြက္လာတဲ့ ရလာဒ္ေတြက တျခားစီပဲ။ ငါဒီလိုေျပာလို႕ ငါက ဆရာဆိုျပီး ေက်ာင္းသားေတြကို မေလးမစား ဆက္ဆံတာကို ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ငါတို႕ ဆရာေတြဘက္ကလဲ သူတို႕ကို ေလးေလးစားစားနဲ႕ ဆက္ဆံမယ္၊ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ရွိရမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ႕စည္း၊ တပည့္စည္းဆိုတာေတာ့ ထားဖို႕ ေျပာေနတာ။ ငါေျပာတာ နင္မယံုရင္ အဲဒီထဲက ေက်ာင္းသားၾကီး သံုးေယာက္ေလာက္ကို အျပင္ေခၚထုတ္ျပီး ဘီယာတူတူ သြားေသာက္ၾကည့္လိုက္ပါလား။ ေပါက္ကရေလးဆယ္ေတြ သြားေျပာၾကည့္ပါလား။ သိပ္မၾကာဘူး။ တပတ္ပဲ။ ဒီစာသင္ခန္းကို နင္ထိန္းလို႕ ရေတာ့မယ္ မထင္နဲ႕”

“ေအးပါ ထက္ထက္ရယ္။ နင့္စကားကို ငါနားေထာင္ပါ့မယ္။ ငါက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္လို႕ပါဟ”
“နင့္သဘာ၀ကို ငါနားလည္ပါတယ္ဟာ။ ငါလဲ ေလာကၾကီးထဲမွာ ဟန္ေဆာင္ေနရတာေတြကို မုန္းတဲ့လူပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူေတြဆိုတာက လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္အကိုင္နဲ႕ ကိုက္ညီတဲ့ သြင္ျပင္လကၡဏာကို ေမွ်ာ္လင့္တတ္ၾကတယ္။ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ျပင္ပမွာ သီးျခား မေနႏိုင္ေသး သေရြ႕၊ ဒါမွ မဟုတ္ရင္လဲ ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႕ မလုပ္ႏိုင္ေသးသေရြ႕ကေတာ့ လူထုလူတန္းစားေတြထဲမွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စာရိတၱေရခ်ိန္နဲ႕ လူမွုေရး ေရခ်ိန္ေတြကို ေစာင့္ထိန္းမွဳ တစံုတရာေလး ရွိဖို႕ လိုအပ္တယ္။ ေျမၾကီး ဆန္သင့္တဲ့ ေနရာမွာ ေျမၾကီးဆန္ဖို႕လိုသလို၊ ေကာင္းကင္ဆန္သင့္တဲ့ေနရာမွာလဲ ေကာင္းကင္ဆန္ဖို႕ လိုလိမ့္မယ္။ အဲဒီလို မဟုတ္ရင္ တျခားလူေတြအသာထားလို႕ ကိုယ့္သားသမီးအရင္းကေတာင္ ကိုယ့္ကို မေလးမစား လုပ္မွာပဲ”

ေက်ာ္စြာက မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ သူမကို ၾကည့္သည္။ ေျပာမယ့္သာေျပာရေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးထဲမွာ သူက သေဘာအေကာင္းဆံုး။ အႏြံအတာ အခံႏိုင္ဆံုး။ သေဘာေကာင္းတယ္ ဆိုျပီး သူမ်ားေတြက ဂုပ္ခြစီးသြားမွာ စိုးလို႕သာ သတိေပးေနရျခင္းျဖစ္သည္ေလ။

“ကဲ-ကဲ။ ဟိုႏွစ္ေယာက္ ေတာ္ၾကေတာ့။ မိထက္မ။ ပစၥည္းသိမ္း။ မုန္႕သြားစားမလို႕ လာေခၚတာ။ ငါတို႕တံခါးေတြ ပိတ္ေပးမယ္”

နန္းက ေျပာရင္းဆိုရင္းႏွင့္ က်ဴရွင္တံခါးမ်ားကို လိုက္ပိတ္ေပးသည္။

“ဟဲ့။ ေနဦး။ ညာဘက္ေထာင့္က ေနာက္ဆံုးခံုနားမွာ ေနၾကာေစ့ခြံေတြ ရွိလိမ့္မယ္။ မို႕မို႕တို႕ေတြ၊ ငါစာသင္ေနတုန္း ခိုးစားေနၾကတာ။ သြားသိမ္းလိုက္ၾကဦး”
“ဟဲ့။ နင္က ဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲ”

“သိတာေပါ့ဟ။ ငါက အေပၚစီးက ၾကည့္ေနတဲ့သူပဲ။ မ်က္လံုးေ၀့ၾကည့္လိုက္ရင္ သိသာေနတာပဲ ဥစၥာ။ ေနာက္ျပီး ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ လုပ္တတ္တဲ့ လူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာက သိသာတယ္ဟဲ့။ ကေလးေတြဆိုေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ ဒီေကာင္မေလးေတြကို ငါၾကည့္ေနတာ ႏွစ္ရက္ရွိျပီ။ အတန္းထဲမွာ ဆူဆူပူပူ မလုပ္ခ်င္လို႕။ နက္ျဖန္အတန္းျပီးရင္ေတာ့ ေခၚေျပာမွရေတာ့မယ္”

“နင္ဟာေလ။ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက်ရင္လဲ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလိုက္ပါဟာ။ ၀င္ေျပာေနရင္ လူမုန္းမ်ားလိမ့္မယ္”

“မုန္းေတာ့လဲ ဘာျဖစ္လဲဟာ။ ငါေျပာတာေတြက ငါ့အတြက္မွ မဟုတ္တာ။ ေစတနာနဲ႕ ေျပာတာပဲ။ ယူတတ္တဲ့လူ ယူေပါ့။ ေအး- မယူလို႕လဲ ငါက လိုက္ခံစားေနမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေျပာဖို႕ လိုအပ္လို႕ ငါေျပာတယ္။ ဒါဆို ငါ့တာ၀န္ေက်ျပီ”

“ကဲကဲ။ ေတာ္ၾကေတာ့။ ျမန္ျမန္လုပ္ၾကဟာ။ ငါဗိုက္ဆာလွျပီ။ နင္စာသင္ေနသံ ၾကားကတည္းက ငါက ဗိုက္ဆာေနတာ”

သင္းသင္းက ၀င္ေျပာသည္။ ေျပာျပီး စိတ္ေကာက္သည့္ လကၡဏာအျဖစ္ ပါးေလးကလဲ ေဖာင္းထားလိုက္ေသးသည္။ အစားအင္မတန္ ၾကိဳက္လွေသာ သင္းသင္းကို သူ သင္ေနသည့္ ဓာတုေဗဒ ဘာသာထဲမွ အက္ဆစ္မ်ားကိုေရာ ေသာက္ခ်င္စိတ္ မရွိဘူးလားလို႕ သူမတို႕ ၀ိုင္း ေနာက္ေနက်။

“ဟဲ့။ ငါစာသင္ေနတဲ့အသံၾကားျပီး နင္က ဗိုက္ဆာလာတယ္ဆိုေတာ့ ငါကဘာေျပာေနလို႕တုန္း”
“နင္က အပင္ေတြအေၾကာင္း သင္ေနတာကိုး”
“ေဟာေတာ့”

သူမ ဒါပဲ ေျပာလိုက္ႏိုင္ေတာ့သည္။ သို႕ေပမယ့္ ေက်ာ္စြာနဲ႕ ေအာင္ႏိုင္တို႕ကေတာ့ သူတို႕ ေခၚေနက်အတိုင္း ထေအာ္လိုက္ၾကပါသည္။
“အစားပုပ္မ၊ ငတ္ၾကီးက်”

(၂)

“ဒီကိစၥကို လံုး၀ မေက်နပ္ဘူးဟာ။ ငါသြားရွင္းမယ္”
ေအာင္ႏိုင္က ရွဴးရွဴးရွားရွားႏွင့္ ေျပာသည္။
“ဟဲ့။ ေနဦး ေအာင္ႏိုင္ရဲ႕။ ဒီကိစၥမ်ိဳးဆိုတာ ဒီလို ရွင္းလို႕ ရတာ မဟုတ္ဘူး”

ကားေသာ့ေကာက္ဆြဲေသာ ေအာင္ႏိုင့္ ရွပ္အက်ီၤကို လွမ္းဆြဲရင္း တားရသည္။ ဒီျပႆနာကို စၾကားရေတာ့ ေအာင္ႏိုင္တင္ မဟုတ္။ သူမတို႕အားလံုး စိတ္တိုသြားၾကတာေတာ့ အမွန္ျဖစ္သည္။ သို႕ေပမယ့္ ျပႆနာဆိုတာက ေသြးပူတုန္း ရွင္းလွ်င္ ပိုျပီး ၾကီးထြားလာတတ္တာမို႕ ျပန္ထိန္းေနရျခင္းျဖစ္သည္။

ျဖစ္သည့္ ျပႆနာကလဲ နည္းနည္းေနာေနာ မဟုတ္။ ျမိဳ႕မွ နာမည္ၾကီး က်ဴရွင္ဆရာမ်ား ေပါင္းထားသည့္ က်ဴရွင္ၾကီးတခုမွ ဆရာမ်ားက သူမတို႕ က်ဴရွင္ေလးကို တိုက္ခိုက္ေျပာဆိုလာၾကတာ ျဖစ္သည္။

“မေလာက္ေလး၊ မေလာက္စားေတြကမ်ား ငါတို႕ကို ပခံုးခ်င္း လာယွဥ္တယ္”
“ခုမွ ဆယ္တန္း ေအာင္ၾကရံုရွိေသး။ ဂုဏ္ထူးေလးေတြ ပါတာနဲ႕ပဲ သူတို႕ဟာသူတို႕ သိပ္ထင္ေနၾကတာ”
“တို႕က ဒီေလာကထဲမွာ အေတြ႕အၾကံဳေတြအမ်ားၾကီးရယ္။ တို႕ကို လာယွဥ္ရင္ ကြဲသြားမွာေပါ့”

အသံမ်ားက တစတစ ပ်ံ႕ႏွံ႕ျပီး သူမတို႕ဆီ ျပန္ေရာက္လာသည္။ သူမတို႕ဆီမွာ ဘာသာရပ္အခ်ိဳ႕ လာတက္ျပီး၊ သူတို႕ဆီမွာ တျခားဘာသာရပ္တက္ရေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားလဲ ၾကားညပ္ေနၾကသည္။ ၾကားကေန ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ။ ငယ္ႏိုင္ေက်ာင္းသား အခ်ိဳ႕ကို သူမတို႕ဆီ မသြားၾကဖို႕ ေျဗာင္ဖြင့္ေျပာျပီး တားေနၾကတာေတြေတာင္ ရွိလာသည္။

“တကတည္းဟာ။ လူၾကီးေတြျဖစ္ျပီး အဲလိုစိတ္ဓာတ္မ်ိဳးေတြ ရွိတယ္တဲ့”

သင္းသင္းက စိတ္ပ်က္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ၀င္ေျပာသည္။ အစားအင္မတန္ပုပ္ေသာ သင္းသင္းတေယာက္ ေရွ႕မွ ၾကက္ဆီ ထမင္း ပန္းကန္ကိုပင္ ေမ့ေနပံု ေပၚသည္။

“တကယ္ဆို သူတို႕က ငါတို႕ထက္ အသက္ႏွစ္ဆေလာက္ၾကီးေနတဲ့ ဆရာၾကီးေတြဟာ။ ငါတို႕ကို လက္ကမ္းၾကိဳျပီး လိုအပ္တာေတြေတာင္ ျဖည့္ဆည္းေပးရဦးမွာ”

“ေအးေလ။ ဒီျမိဳ႕မွာ သူတို႕ပဲ သင္မယ္ဆိုျပီး လုပ္ေနလို႕ ရမလား။ သူတို႕ အသက္ေတြက ၾကီးေနျပီ။ သူတို႕ေသေတာ့ ဘယ္သူေတြက ဆက္သင္ၾကမွာတုန္း။ အဲလိုျဖစ္ရင္ ျမိဳ႕က ကေလးေတြပဲ နစ္နာမွာမဟုတ္ဘူးလား။ ေက်ာင္းေတြမွာက စာေကာင္းေကာင္းသင္ၾကေတာ့တာမွ မဟုတ္တာ။ က်ဴရွင္ေတြရွိေနလို႕ ဒီျမိဳ႕က ကေလးေတြ ေအာင္ခ်က္ေကာင္းေနတဲ့ဟာကိုး”

“ဟဲ့။ ျမိဳ႕ေကာင္းစားေရးေတြ ဘာေတြ ေျပာမေနနဲ႕။ သူတို႕ေတြဆီမွာ ငါလုပ္မွ၊ ငါေျပာမွ ဆိုတဲ့ စိတ္ေတြ ၀င္ေနၾကမွေတာ့ ျမိဳ႕ေကာင္းစားေရးေတြ၊ ျမိဳ႕အနာဂတ္ေတြ ဘယ္ေတြးႏိုင္ၾကေတာ့မွာလဲ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ငါတို႕ လူငယ္ေတြက တတ္ႏိုင္တာေလးေတြ လုပ္ေနတာကိုး ဒီလိုေျပာေနၾကတာေပါ့”

“သူတို႕က ငါတို႕ဘာေတြလဲ ဆိုတာကို ထည့္ေတြးဖို႕ ေမ့ေနတာလဲျဖစ္မွာေပါ့။ ငါတို႕က ဒီအလုပ္ကို တသက္လံုး လုပ္မယ့္လူေတြလဲ မဟုတ္ဘူး။ မလုပ္ရင္လဲ အေနသာၾကီး။ သူတို႕သာ ဒါနဲ႕ နာမည္ၾကီးျပီးသားမို႕ ဒါနဲ႕ ဆက္ရပ္တည္ေနၾကရမွာ။ ငါတို႕က ဒါေတြမလုပ္ပဲ၊ ဒီေလာကနဲ႕ မပတ္သက္ပဲနဲ႕လဲ ငါတို႕ဘ၀ကို တည္ေဆာက္ေနႏိုင္တာပဲ။ ေတာ္ျပီဟာ။ နင္တို႕ေခၚလို႕ ငါက ကန္႕လန္႕ကန္႕လန္႕ ပါလာရတာ။ သူတို႕ တႏွစ္ေလာက္ အာေပါက္မတတ္ ေျပာျပီး ရွာရတဲ့ ပိုက္ဆံ သိန္းသံုးဆယ္၊ ေလးဆယ္ဆိုတာ ငါ တေန႕တည္း စိန္တလံုး ၀ယ္ေရာင္း ျဖစ္သြားသေလာက္ပဲရွိတယ္။ ဘာအက်ိဳးမွ မရွိပဲ သူတို႕ ဟိုေျပာ၊ ဒီေျပာတာ ခံဖို႕ အခ်ိန္ကုန္၊ လူပမ္း အျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး”

“ေအးဟာ။ အခ်ိန္ကုန္တယ္။ လုပ္မေနၾကနဲ႕ေတာ့။ ငါတို႕က အနာဂတ္ေတြ အမ်ားၾကီး က်န္ေသးတယ္။ ပညာသင္ယူၾကရဦးမွာ။ ဘ၀ေတြ တည္ေဆာက္ၾကရဦးမွာ။ ဒီၾကားထဲကမွ ရတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြ ဖဲ့ျပီး လုပ္သင့္တာေလးေတြ လုပ္ေနၾကတာ။ တကယ္ဆို စိတ္ထားေတြသာ မွန္ရင္ သူတို႕ကေတာင္ ၀မ္းသာၾကရဦးမွာ။ သူတို႕က ေက်ာင္းသားတေထာင္ကို စာသင္ေပးေနႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ငါတို႕က ႏွစ္ရာေလာက္ကို သင္ေပးႏိုင္တယ္ဆိုရင္ ေပါင္းလိုက္ေတာ့ ေထာင့္ႏွစ္ရာ မျဖစ္သြားဘူးလား”

“ဟဲ့။ ငါဘယ္ႏွစ္ခါ ေျပာရမလဲ။ သူတို႕ဆီမွာက အဲလို ေတြးႏိုင္တဲ့ ဦးေႏွာက္ေတြ မရွိေတာ့လို႕ပဲ ဒီလိုေတြ ျဖစ္လာတာေပါ့။ “ငါတို႕ပဲသိတယ္၊ ငါတို႕ပဲတတ္တယ္၊ ငါတို႕ပဲ အေတြ႕အၾကံဳရွိတယ္၊ ငါတို႕လုပ္တာမ်ိဳး လာမလုပ္နဲ႕၊ ငါတို႕ကို လာမေက်ာ္နဲ႕။ ငါတို႕နဲ႕ လာမယွဥ္နဲ႕” ဆိုတဲ့ အတၱစိတ္ေတြ ၾကီးစိုးေနတာကိုး။ ေကာင္းတဲ့ အလုပ္တခုကို လုပ္တဲ့ လူေတြမ်ားလာေလေလ လူေတြအတြက္ အက်ိဳးေက်းဇူး ပိုမ်ားေလေလ ဆိုတာကို ဘယ္ထည့္တြက္ၾကေတာ့မွာလဲ”

“ေတာက္။ ငါက အျပိဳင္အဆိုင္ေတြ သိပ္မ်ားျပီး၊ ခုတ္မယ္၊ ထစ္မယ္၊ ပါးပါးလွီးတဲ့ ေလာကလို႕ လူေတြ ေျပာေနၾကတဲ့ ေက်ာက္ေလာက၊ ကားေလာကေတြမွာ က်င္လည္ေနတဲ့ ေကာင္ပါကြာ။ ငါတို႕ ေလာကမွာလဲ ဒီလိုလူစားေတြ အမ်ားၾကီး ေတြ႕ဖူးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ကြာ၊ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ပညာေရးအတြက္၊ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ဆိုရရင္ကြာ၊ လူေတြရဲ႕ အနာဂတ္ေတြအတြက္ လုပ္ေပးေန ပါတယ္ ဆိုတဲ့ လူေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေတြ ဒီေလာက္ေအာက္တန္းက်ေနတာကို ငါက အံ့ၾသတာ”

“ေဟ့ေကာင္။ ဘာမွ အံ့ၾသမေနနဲ႕။ မပတ္သက္နဲ႕ေတာ့ကြာ။ ျပီးတာပဲ။ ဒီေလာကထဲမွာ မေနနဲ႕ေတာ့။ မိထက္။ က်ဴရွင္ပိတ္လိုက္ၾကရေအာင္ဟာ။ နင္လုပ္ခ်င္တယ္ဆိုလို႕သာ ငါတို႕က ၀ိုင္းလုပ္ေပးေနတာ။ ဒီလို ဗိုလ္က်စိုးမိုးေရး ၀ါဒၾကီးစိုးေနတဲ့ ေလာကနဲ႕ ငါတို႕နဲ႕ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အလကားပဲ။ အခ်ိန္ကုန္တယ္”

တေယာက္တေပါက္ ေဒါသစြက္ေနေသာ အသံမ်ားက စားေသာက္ဆိုင္ေလးထဲမွ သီးသန္႕ခန္းေလးမွာ က်ယ္ေလာင္ပ်ံ႕ႏွံ႕ေနခဲ့ေလသည္။

(၃)

“ေနၾကပါဦးဟယ္။ အဲလိုတေယာက္တေပါက္ ေျပာေနၾကတာထက္ ျပႆနာကို ဘယ္လိုရွင္းၾကမလဲ ဆိုတာကို အရင္ေတြးၾကရေအာင္ပါ။ ခဏေလး စိတ္ေလွ်ာ့ျပီး ထမင္းအရင္စားၾကစို႕ဟာ။ ၾကက္ဆီထမင္းေတြ ေအးကုန္ျပီ။ ဟဲ့။ မိသင္း။ ငါေလ။ နင္နဲ႕ ေပါင္းလာတာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက။ အစားအရင္မစားပဲ စကားအရင္ေျပာတာ ဒီတခါပဲ ေတြ႕ဖူးေသးတယ္။ ဟီးဟီး”

သူမက ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ ေျပာေတာ့ မိသင္းက မျပံဳးခ်င္ပဲ ျပံဳးေလသည္။
“မိထက္။ အစုပ္ပလုပ္မ။ ငါတို႕ ဒီေလာက္ ေဒါသထြက္ေနတာကိုး။ နင့္မ်က္ႏွာက ဘာလို႕ ျပံဳးစိစိ ျဖစ္ေနရတာလဲ။ ဒီက်ဴရွင္ကို နင္က ေခါင္းခံဖြင့္ထားတာ။ နင့္ကို ေျပာေနၾကတာေတြ နင္မၾကားဘူးလား”

စပ္ျဖီးျဖီး ေက်ာ္စြာမ်က္ႏွာကလဲ ဒီတခါေတာ့ အေတာ္တည္ေနေလသည္။
“ၾကားသားပဲ။ ဘာျဖစ္တုန္းဟ။ သူတို႕မွာ ပါးစပ္ရွိလို႕ ေျပာႏိုင္တာပဲေလ။ တကယ္ဆို သူတို႕မွာ ပါးစပ္ရွိေနတာကိုပဲ ငါတို႕က ၀မ္းသာေပးရဦးမွာ”
“ဟဲ့။ နင္ရူးေနလား”

“မရူးပါဘူးဟဲ့။ တကယ္ေျပာတာပါ။ သူတို႕ဆီမွာ ပါးစပ္ပါေတာ့ စာသင္ႏိုင္တယ္ဟာ။ စာသင္ႏိုင္ေတာ့ သူတို႕နဲ႕ ဆက္စပ္တဲ့ တပည့္ေတြ အက်ိဳးေက်းဇူးရွိတာေပါ့။ ခုကိစၥမွာလဲ ငါ့ဘက္က သူတို႕ကို နားလည္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ သူတို႕ ဒီလို ျဖစ္ေနလဲ ဆိုတာကိုး”

“နင္ ဘာေတြ ေျပာေနတာလဲ”
သင္းသင္းက မ်က္လံုးၾကီးျပဴးရင္း ၀င္ေျပာသည္။

“ငါဆယ္တန္း ေျဖျပီးစတုန္းက ငါ့အစ္မက ေစ်းကြက္စီးပြားေရးပညာ၊ လူအစုအဖြဲ႕ စိတ္ပညာနဲ႕ ေဘာဂေဗဒ ပညာေတြကို ဆရာေခၚျပီး သင္ေပးခဲ့တယ္ဟ။ အဲဒါေတြ ေလ့လာရင္းနဲ႕ ေစ်းကြက္ရဲ႕ သေဘာတရားေတြနဲ႕ ေစ်းကြက္ထဲမွာ က်င္လည္ေနၾကသူေတြရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားေတြကို ဆက္စပ္ေတြးမိလာတယ္။ ေစ်းကြက္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဖို႕ အုပ္စုဖြဲ႕ယွဥ္ျပိဳင္မွဳေတြကို ေလ့လာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ခုလဲ ဒီလိုပါပဲဟာ။ က်ဴရွင္ေလာက ဆိုေတာ့ အလြတ္သင္ပညာေရး ေစ်းကြက္လို႕ ေျပာရမွာေပါ့။ ဒီေလာကထဲမွာ တဦးခ်င္းစီ ၀င္ျပီး ပါ၀င္ေနၾကရင္း နာမည္ေတြၾကီးလာတယ္။ ဒီေတာ့ နာမည္ၾကီးလာသူေတြရဲ႕ သေဘာသဘာ၀အတိုင္း ငါဆိုတဲ့ အတၱေတြ ကိုင္စြဲမိၾကတယ္။ ဒီဘာသာရပ္ကို ငါကမွ မသင္ရင္ တျခားသူေတြ တတ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ငါမွ ငါဆိုတဲ့ စိတ္ေတြျဖစ္လာတယ္။ ပိုျပီး ဆိုးလာတာကေတာ့ ဒီလိုစိတ္အေျခခံ ရွိသူေတြအားလံုး အုပ္စုဖြဲ႕လိုက္ႏိုင္မွဳပဲ။ ဒီေတာ့ တကယ့္ အင္အားၾကီး အုပ္စုျဖစ္လာတယ္။ ဒီအုပ္စုထဲမွာလဲ သူတို႕အခ်င္းခ်င္း အားျပိဳင္ၾကတာပဲဟ”
“ေအး။ အဲဒါေတာ့ ငါသိတယ္။ ငါ့ညီတ၀မ္းကြဲက အဲဒီမွာ တက္ဖူးတယ္။ သူတို႕အခ်င္းခ်င္းလဲ ျပိဳင္ေနၾကတာပဲ”

“သူတို႕အခ်င္းခ်င္းလဲ ျပိဳင္ေနၾကသလို တျခားသူေတြက သူတို႕နဲ႕ ယွဥ္ျပိဳင္လာမွာကိုလဲ အျမဲ သတိနဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူတို႕က ဒီေစ်းကြက္တခုလံုးကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားခ်င္တာကိုးေနာ္”

“ရမလားဟ။ အဲလိုလုပ္လို႕”
“မရဘူးေလ။ မရလို႕လဲ ငါတို႕က်ဴရွင္ဖြင့္ေတာ့ ေက်ာင္းသားသစ္ေတြ ေရာက္လာၾကတာေပါ့။ သူတို႕ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေစ်းႏွဳန္းနဲ႕ သူတို႕က်ဴရွင္ေတြကို မတက္ႏိုင္သူေတြလဲ အမ်ားၾကီးပဲ ရွိေနတာပဲကိုး။ ငါတို႕ေတြက က်ဴရွင္လခေတြ ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႕ ဖြင့္လိုက္တယ္ဟာ။ မတတ္ႏိုင္သူေတြဆို အလကားေတာင္ သင္ေပးၾကတယ္ မဟုတ္လား”

“ေအးေလ။ တကယ္ဆို သူတို႕ မလုပ္ေပးႏိုင္တာေတြကို ငါတို႕က လုပ္ေနတာကို အျမင္က်ယ္က်ယ္နဲ႕ ၀မ္းသာေပးရဦးမွာပဲကိုး”

“သီးျခားကုလားထိုင္ေတြေပၚ ထိုင္ေနသူေတြရဲ႕ စိတ္ဆိုတာက အဲလိုမဟုတ္ဘူးဟ။ သူတို႕ ကုလားထိုင္နား ေရာက္လာရင္ တျခားကိစၥေတြထက္ ကုလားထိုင္ေနရာ ဖယ္ေပးရမွာကို အရင္ၾကိဳေတြးေလ့ ရွိၾကတယ္။ ငါ့ကုလားထိုင္ကိုမ်ား လာလုေလမလားေပါ့ေနာ္။ ခုကိစၥမွာလဲ အဲလိုပဲ။ ေစ်းကြက္ထဲက သူတို႕၀န္ေဆာင္မွဳ မေပးႏိုင္တဲ့ လူေတြကို ငါတို႕က ၀င္ေပးေနပါလား ဆိုတာကို အရင္မစဥ္းစားၾကပဲ သူတို႕ေတာ့ ငါတို႕ လုပ္သလိုေတြ လုပ္ေနျပီ။ ၾကာရင္ ငါတို႕လူေတြ သူတို႕ဆီေရာက္သြားရင္ ဒုကၡပါပဲ။ ငါတို႕ ေနရာေပ်ာက္ေတာ့မယ္ ဆိုတာေတြကို ေတြးကုန္ၾကတာ။ ဒါေၾကာင့္လဲ သူတို႕သားသမီးအရြယ္ေလာက္ ရွိေနတဲ့ ငါတို႕လူငယ္ေတြကို မၾကိဳဆိုၾကေတာ့ပဲ အရင္ ၾကိဳကန္ထားဖို႕ စဥ္းစားၾကတာ”

“ေအးေလ။ ဒါကို ေျပာေနတာ။ ငါတို႕က ျငိမ္ခံေနၾကရမွာလား။ မဆီမဆိုင္ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားျပီးေတာ့ အျမင္မက်ယ္တဲ့လူေတြ မ်ားေနတဲ့ ဒီေလာကၾကီးထဲမွာ ေနၾကဖို႕ လိုအပ္သလား”

“ဒီလိုေလာကၾကီးထဲမွာ ေနဖို႕ လိုအပ္သလား၊ မလိုအပ္ဘူးသလားဆိုတာကေတာ့ ဒီေလာကထဲကို ငါတို႕ဘာေၾကာင့္ ၀င္လာခဲ့သလဲ ဆိုတာနဲ႕ပဲ ပတ္သက္မယ္ထင္တယ္။ ငါတို႕အားလံုးက တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြဟာ။ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထားဆဲ ကာလေတြမွာ ကိုယ္ပိုင္၀င္ေငြေတြ ရွာရင္းနဲ႕ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္လဲ ရပ္တည္ေနႏိုင္တဲ့ လူေတြ။ ငါတို႕ရဲ႕ အသက္အရြယ္၊ ငါတို႕ရဲ႕ ပညာေရး၊ ငါတို႕ရဲ႕ အနာဂတ္ေတြအတြက္ ငါတို႕ကိုယ္ ငါတို႕ တည္ေဆာက္ဖို႕ အမ်ားၾကီး လိုေသးတယ္။ ဒီအတြက္ အခ်ိန္ေတြဟာ စကၠန္႕နဲ႕ မလပ္ ငါတို႕ေတြအတြက္ အေရး ၾကီးေနတယ္။ အခ်ိန္တိုင္းဟာ ေငြ မဟုတ္ရင္ ပညာေတြ ခ်ည္းပဲ။ အဲဒီလို အဖိုးတန္ အခ်ိန္ေတြကို ငါတို႕ ဒီေလာကအတြက္ ဖဲ့ေပးဖို႕ ၾကိဳးစားၾကတယ္။ လိုအပ္ခ်က္ေတြ ရွိေနတဲ့ ေထာင့္တေနရာကေန ပါ၀င္ျပီး၊ ကြက္လပ္ေလးေတြကို ျဖည့္ေပးဖို႕ ၾကိဳးစားၾကတယ္။ ငါတို႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က ကြက္လပ္ေလးေတြကို ျဖည့္ဖို႕ေလ၊ သူတို႕ထင္သလို သူတို႕ ကုလားထိုင္ၾကီးေတြကို ၀င္လုဖို႕မွ မဟုတ္တာပဲ။ အခ်ိန္တန္ရင္ ငါတို႕လမ္းကို ငါတို႕ ဆက္ေလွ်ာက္ၾကမွာ။ ဒီေတာ့ သူတို႕ ေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာေနတာကို ဘာဂရုစိုက္စရာလိုလဲ။ ငါတို႕ ျဖည့္ႏိုင္တဲ့ ကြက္လပ္ေလးေတြကို ျဖည့္ေပးႏိုင္ဖို႕အတြက္ သူတို႕ရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္လဲ မလိုဘူး။ ေထာက္ခံမွဳလဲ မလိုသလို ကန္႕ကြက္မွဳလဲ မလိုအပ္ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ ေထာက္ခံတယ္ေျပာေျပာ၊ ကန္႕ကြက္တယ္ေျပာေျပာ၊ ငါတို႕ လုပ္စရာရွိတာကို ဆက္လုပ္ၾကရမွာပဲ”

“သူတို႕က ငါတို႕က်ဴရွင္ကို လာမတက္ၾကဖို႕ လိုက္ေျပာေနတဲ့ကိစၥကိုး”
“အဲဒီလို ေျပာေနရံုနဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြအားလံုး ထြက္သြားမယ္လို႕ နင္ထင္လို႕လား။ ငါေတာ့ မထင္ဘူး။ ငါ့ေက်ာင္းသားေလးေတြထဲမွာ သူတို႕ လခကို မတတ္ႏိုင္သူေတြက အမ်ားၾကီးရယ္။ သူတို႕က အားလံုးကို အလကား ေခၚသင္ေပးလိုက္ရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့ဟာ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ ဒီလို လုပ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ငါသိေနတယ္။ ငါတို႕ အလုပ္က သူတို႕နဲ႕ ျပိဳင္ဖို႕ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကြက္လပ္ျဖည့္ဖို႕။ ငါတို႕ ျဖည့္ဖို႕ လိုတဲ့ ကြက္လပ္ေလးေတြကို ျဖည့္ႏိုင္သြားရင္ ငါတို႕ ေအာင္ျမင္တာပဲ”

“ခုကိစၥက ငါတို႕က ျပိဳင္တာမွ မဟုတ္ပဲ။ သူတို႕ကသာ မေလာက္ေလး မေလာက္စားေတြက လာယွဥ္တယ္လို႕ လိုက္ေျပာေနၾကတာ”

“လူေတြအားလံုးဟာ အတၱရဲ႕ ေက်းက်ြန္ေတြပါပဲဟာ။ သူတို႕က ငါဆိုတဲ့ အတၱၾကီးေတြကေန စတြက္ၾကတာကိုး။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ၾကီးျမတ္ေနပါလားလို႕ ထင္ေနေတာ့ အဲလိုပဲ ေျပာမွာေပါ့။ ငါတို႕ကသာ သူတို႕ကို ေျပာေနတယ္။ ငါတို႕လဲ အတၱေတြ ရွိၾကတာပဲေလ။ သူတို႕က အဲလိုေျပာလာေတာ့ ငါတို႕ကလဲ “သူဘာလဲ၊ ငါဘာလဲ” ဆိုျပီး စေတြးမိၾကေတာ့တာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ အဲဒီ ”ငါဘာလဲ၊ သူဘာလဲ” ဆိုတဲ့ အတၱေတြေၾကာင့္ စစ္ေတြျဖစ္ၾက၊ တိုက္ၾကခိုက္ၾကေတြ ကမၻာမွာ ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ေျမစာပင္ ျဖစ္ေနၾကရသူေတြလဲ မနည္းေတာ့ဘူး။ ခုသူတို႕က သူတို႕ရဲ႕ အတၱေတြနဲ႕ ငါတို႕ကို ရန္ဘက္လို သေဘာထားေျပာေနၾကျပီ။ ဒါကို ငါတို႕က ”ငါဘာလဲ၊ သူဘာလဲ” အတၱေတြနဲ႕ တုန္႕ျပန္ျပီး ေဘးထြက္ေနလိုက္ၾကရင္ ဘယ္သူေတြ ေျမစာပင္ျဖစ္မလဲ။ ငါတို႕ ေက်ာင္းသားေလးေတြ ျဖစ္ကုန္မွာ။ ဒါေၾကာင့္ ငါနင္တို႕ကို ေတာင္းပန္တယ္။ စာသင္ႏွစ္ကုန္ေအာင္ေတာ့ ျပီးေအာင္ သင္ေပးၾကပါဟာ”

သူမစကားဆံုးေတာ့ အားလံုးျငိမ္သက္သြားၾကသည္။ အတန္ၾကာျငိမ္ေနျပီးမွ ေက်ာ္စြာက စကားစသည္။
“ေျပာသာ ေျပာေနရတာပါ။ ငါလဲ ကေလးေတြကို သံေယာဇဥ္ တြယ္ေနျပီဟ။ ကေလးေတြက ငါတို႕ကို ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကတာ။ ငါတို႕ဘက္က တပိုင္းတစနဲ႕ ပိတ္လိုက္ရင္ ကေလးေတြ သနားပါတယ္”

ေက်ာ္စြာ့စကားေၾကာင့္ သူမ၀မ္းသာသြားသည္။ စိတ္ထဲ ေပၚလာသည့္ ဥပမာေလးကို ေျပာျပလိုက္မိသည္။

“လမင္းၾကီးရွိေနလို႕ ဆိုျပီးေတာ့ ပိုးစုန္းၾကဴးေလးေတြက သူတို႕ အလင္းေရာင္ေလးေတြကို မသိမ္းထားၾကပါဘူးဟာ။ လသာညေတြမွာ ပိုးစုန္းၾကဴးေလးေတြရဲ႕ အလင္းေရာင္ေလးေတြက အက်ိဳးေက်းဇူး ရွိခ်င္မွ ရွိမွာေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ လမိုက္ညေတြမွာေတာ့ သူတို႕အလင္းေရာင္ေလးေတြက အက်ိဳးေက်းဇူး တစံုတရာ ရွိခ်င္လဲ ရွိလာမွာေပါ့။ ငါတို႕ေတြလဲ ပိုးစုန္းၾကဴးေလးေတြလိုပဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သေဘာထားျပီး၊ လုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္ၾကရေအာင္ေနာ္”

သူမစကားအဆံုးမွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေခါင္းညိတ္ျပၾကသည္။ အျမန္စားေသာက္ျပီး ကားကိုယ္စီျဖင့္ အသီးသီး ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေတြးရင္း၊ ေငးရင္း၊ ေဘးစကားမ်ား နားေထာင္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ေနၾကလို႕ မရ။ ပိုးစုန္းၾကဴးမ်ားပီပီ ကိုယ္ေပးႏိုင္သည့္ အလင္းေရာင္ေလးေတြ ေပးႏိုင္ဖို႕ အတြက္ အစမ္းစာေမးပြဲ အေျဖလႊာမ်ားကို စစ္ၾကရဦးမည္။ ကိုယ္ပိုင္အလင္းေရာင္ေလးေတြနဲ႕ အမီွအခိုကင္းကင္း လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ဖို႕အတြက္ ပညာ၊ ဥစၥာမ်ား ရွာေဖြၾကရဦးမည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ “ပိုးစုန္းၾကဴးေတြကလဲ လမင္းၾကီး သာတာ၊ မသာတာကို စိတ္မ၀င္စား၊ လမင္းၾကီးကလဲ ပိုးစုန္းၾကဴးေတြကို အလင္းေရာင္ရွိရပါ့မလားလို႕ ရန္လိုက္မရွာပဲ” အတူတကြဲ ယွဥ္တြဲရပ္တည္ႏိုင္မွဳေတြ ျပည့္ႏွက္ေနသည့္ သဘာ၀တရားၾကီးကိုေတာ့ သူမ ႏွစ္ျခိဳက္မိပါရဲ႕။

ခင္မမမ်ိဳး (၈၊ ၂၊ ၂၀၁၀)

အျပည့္အစံုသို႔.....

ငါးည ေျခာက္အိမ္မက္

ဒီိရက္ပိုင္း ခရီးေတြ ဆက္တုိက္ထြက္ျဖစ္လို႕ ခရီးပမ္းျပီး ဖ်ားသြားတာကေန အရင္က မက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေျခာက္အိမ္မက္ျပန္မက္တယ္ အိပ္ယာက လန္႕နိုးေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုး ေဇာေခၽြးေတြျပန္လို႕...

ရင္ေခါင္းကေန ရုတ္တရက္ စူးစူး၀ါး၀ါး ထိုးေအာင့္လာလို႕ ထမင္းစားတာကို ခဏရပ္လိုက္တယ္။ ရင္၀ကို လက္ဖေနာင့္ေလးနဲ႕ ေထာက္ျပီး ျငိမ္ျငိမ္ေလး ေနလိုက္တယ္။ တင္ပလႅင္ေခြထိုင္ျပီး ေခါင္းကို အျမဲငံု႕စားေနေတာ့ ဗိုက္ေခါက္ျပီး ေလခံတာလားလို႕ ထင္မိတယ္။ ေနာက္ မွ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ရင္၀ကေန ၀မ္းဗိုက္ေအာက္ ဘယ္ဘက္ျခမ္းက စူးျပီး အရမ္းထိုးေအာင့္လာေတာ့ စားလက္စ သံပန္းကုန္ျပားေလးကို အခန္းေထာင့္ကို တြန္းေရႊ႕လိုက္ျပီး ပလက္စတစ္ေရပုလင္းနဲ႕ လက္ကို ေဆးလိုက္တယ္။

ခါးကို ကိုင္းကိုင္းေလးလုပ္ျပီး ခပ္ကုန္းကုန္းေလ်ာက္လာေတာ့ ထမင္းစားလက္စ ျဖစ္ေနတဲ့ အတူေနတဲ့ အန္တီက သမီးဆုမြန္ ဘာျဖစ္လဲတဲ့..ဗိုက္ေအာင့္တယ္လို႕ ေလသံေပ်ာ့ေလးနဲ႕ေျပာေတာ့ သူ မ်က္လံုးျပဴး သြားတယ္။ သမီး နံရံကို မွီျပီး ခဏေလး မီွေနလိုက္တဲ့။ သူ႕သစ္သားျပားေခါင္းရင္းဘက္ျခမ္းက အုတ္နီခဲတုံးေလး ေပၚတင္ထားတဲ့ ပရုတ္ဆီပုလင္းေလးထဲက အကတ္အသတ္ ပရုတ္ဆီေလးေတြကို ကၽြန္မ ၀မ္းဗိုက္ပိန္ပိန္ ေလးကို လွန္ျပီး ခ်က္ထဲကို ထည့္ေပးတယ္။

ဗိုက္ကို လက္တင္လိုက္ေတာ့မွ အထိမခံနိုင္ေအာင္ နာမွန္း ပိုသိသာလာတယ္။ သူ႕လက္ကို တြန္းဖယ္ လိုက္ျပီး နာနာက်င္က်င္နဲ႕ သမီး ဗိုက္ကို ထိရင္ အရမ္းနာတယ္ အန္တီ..လို႕ ငိုမဲ့မဲ့ေျပာေတာ့ သူပိုလန္႕သြားပံုရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သမီးကိုေျပာတာ အစားကို ပံုမွန္စားပါလို႕ ညည္းက မစားရင္ ထုိင္ ေနတာကိုးလုိ႕ တဗ်စ္ဗ်စ္ ေတာက္ေတာက္ ေျပာရင္း သူ သံတုိင္ေတြကို အားယူကိုင္ ထျပီး အျပင္ကို ေမ်ာ္ၾကည့္တယ္။

ဆရာမ ဆရာမ..ခပ္အုပ္အုပ္ေခၚလိုက္တဲ့ အန္တီ့အသံေၾကာင့္ အက်ဥ္းခန္းတြဲေတြရဲ့ အလယ္တည့္တည့္က သစ္သားကုတင္ေပၚမွာ စုေ၀းျပီး စကား တင္းဆိုေနတဲ့ ေထာင္၀ါဒါမေတြထဲက တစ္ေယာက္က စိတ္မရွည္တဲ့ ေလသံနဲ႕ ဘာလဲ ဘာလဲ တဲ့။ ဒီမွာ ဆုမြန္ ဗိုက္ေအာင့္လို႕တဲ့။ သူေတာ္ေတာ္ ေအာင့္ေနတယ္။ ဟင္ ညေနပိုင္းၾကီး ဗိုက္လာ ေအာင့္ရသလား ပါဆယ္ေတြ စြတ္စားျပီး ျဖစ္ျပီ နင္တို႕ကေတာ့ တဲ့. ေဆာင့္ေဆာင့္ ေအာင့္ေအာင့္နဲ႕ေအာ္ျပီးမွ ျငိမ္ျငိမ္ေနလိုက္ မနက္ဖန္ မနက္ ေဆးမူးလာရင္ထြက္ ျပလိုက္တဲ့။

စူးရွက်ယ္ေလာင္လြန္းတဲ့ အသံက သံရည္ပူနဲ႕ နား၀ကို ေလာင္းခ်လိုက္သလို ေဒါသက တဖ်င္းဖ်င္း ထြက္လာတယ္ ၀မ္းဗိုက္က နာက်င္မူနဲ႕အတူ နာက်ည္းမူက ပိုလာမယ္ထင္တယ္။ ေဒါသနဲ႕အတူ နာက်င္မူေတြနဲ႕ အသက္ရူက်ပ္ေအာင္ကို ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ၾကီး ျဖစ္သြားတယ္။ မ်က္စိကို အသာ ေမွးမွိတ္ လိုက္ေတာ့မွ မ်က္ရည္ပူေတြက နားထင္တေလ်ာက္ ေလ်ာက်ဆင္းသြားတာ သိလိုက္တယ္။ မငိုပါနဲ႕ဆုမြန္ရယ္တဲ့ လ်က္ဆားေလး စားလိုက္ ေလခံတာျဖစ္မယ္ သမီး လမ္းေလး ေလ်ာက္ၾကည့္ပါလားဆိုလို႕ နံရံကို အားယူကိုင္ျပီး ထလိုက္ေတာ့မွ ဗိုက္တျပင္လံုး အရမ္းထိုးေအာင့္လာလို႕ အသက္ရူက်ပ္လြန္းလို႕ အံၾကိတ္ရင္းက မခ်ိမဆန္႕ျငီးမိတယ္။

ဆရာမ ဆရာမ သူေတာ္ေတာ္ျဖစ္ေနတာ တစ္ခုခုျဖစ္မွာစိုးတယ္ လုပ္ပါဦးလို႕ အန္တီက ေအာ္ေတာ့မွ ေသာ့ခေလာက္သံ တခၽြင္ခၽြင္နဲ႕ ေထာင္၀ါဒါမ ၀၀တုတ္တုတ္ၾကီး ေရာက္လာတယ္ မခံမရပ္နိုင္ေအာင္ ဗိုက္ေအာင့္ေနမွန္း သိသာတဲ့ ကၽြန္မပံုစံကို ျမင္ေတာ့မွ ေဆးမူးေခၚေပးမယ္ ခဏေစာင့္တဲ့ ညေနပိုင္း ေထာင္ပိတ္ခ်ိန္ ေရာက္ေနျပီ နင္တို႕ကလဲ နည္းနည္းပါးပါး အစားဆင္ျခင္မွေပါ့တဲ့။

အစား ဆင္ျခင္မွာေပ့ါ ဆိုတဲ့ စကားေၾကာင့္ ခပ္မဲ့မဲ့ျပံဳးမိတယ္။ ဖုန္မူန္႕ေတြ ပိုးမူန္႕ေတြ ဂုန္နီၾကိဳးေတြ ေရာေထြး ပါလာတဲ့ ပဲဟင္းဆိုရံု အရည္က်ဲက်ဲ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အရည္တစ္ခြက္ ငါးပိတစ္တံုး ဆားတစ္ပံုနဲ႕ မနက္စာ အရိုးအရင္း အရြက္ အတံုးလိုက္ အတစ္လိုက္ ခုတ္ထစ္ခ်က္ထားတဲ့ အရြက္စံုဟင္းခ်ိဳတစ္ခြက္နဲ႕ ငါးပိတစ္တံုး ဆားတစ္ပံု ထမင္းကလဲဆိုတာ ေရာင္စံုထမင္း ေအးသြားရင္ ထိုးမရ ဖဲ့မရ အညိဳညစ္ညစ္ ထမင္းတံုးတစ္တံုး။
လမ္းေလ်ာက္ဖို႕ေတာင္ ေမ့ေနေလာက္ေအာင္ မိလႅာသြန္ခ်ိန္နဲ႕ ေရခ်ိဳးခ်ခ်ိန္ တစ္ခုပဲ အျပင္ထြက္ရတဲ့ ဘ၀မွ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ ပတ္ပတ္လည္ မူးေနာက္ေနေအာင္ ေလ်ာက္မွ အစာေၾကရံုရွိတဲ့ ေနရာတစ္ခုက လူေတြရဲ့ အစာအိမ္ေျခဖ်က္မူဟာ ပံုမွန္ျဖစ္ပါ့မလားဆိုတာ သူတုိ႕ လည္းသိရက္နဲ႕ အံကို တင္းတင္းၾကိတ္ရင္း မ်က္စိကိုသာ စံုမွိတ္ထားလိုက္ပါတယ္။

ခပ္ေဆာင္ေဆာင့္ဆြဲဖြင့္လိုက္တဲ့ သံေခ်းတက္ေနတဲ့ သံတံခါးခ်က္ဖြင့္သံ ေဂ်ာင္းခနဲ ဂ်ဴန္းခနဲ အသံၾကားမွ အျပင္မွ ဗထလလို႕ေခၚတဲ့ ဗဟိုေထာက္လွမ္းေရးက လူေတြနဲ႕ ေထာင္၀ါဒါမေတြ ေနာက္ ၀တ္စံုအျဖဴ၀တ္ ေထာင္အက်ဥ္းသား ဆရာ၀န္နဲ႕ ေဆးမူးကို ျမင္ရတယ္။ အျပင္ကို တြဲထြက္ဖို႕ အခန္းထဲက အတူေန အန္တီက ခ်ိဳင္းကေန မျပီး တြဲထြက္ေတာ့ ရွင္က ဘာထြက္လုပ္မွာလဲ အထဲျပန္၀င္ေန သူ႕ဘာသာ ထြက္လာလိုက္မယ္လို႕ ေဟာက္လိုက္ေတာ့ မ်က္နွာပ်က္သြားတဲ့ အန္တီကို ၾကည့္ျပီး ေန ေန ရတယ္ အန္တီ သမီး ဘာသာ ထြက္မယ္ စိတ္မပူနဲ႕ေနာ္လို႕ ေျပာရင္း ဗိုက္ေအာင့္လြန္းလုိ႕ ခပ္ကုန္းကုန္းျဖစ္ေနတဲ့ ဗိုက္ကို လက္တစ္ဘက္က အသာ ေထာက္ျပီး သံတံခါးကို လက္တစ္ဘက္နဲ႕ဆုပ္ကိုင္ရင္းက အုတ္ေလွကားအထစ္ကို မနည္း တြယ္ ဆင္းရပါတယ္။

ကၽြန္မ ၀မ္းဗိုက္ျပင္ကို လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႕ ခပ္ဖိဖိ နွိပ္ရင္း ဒီနားလား ဟိုနားလား လို႕ ထိုးျပီး ေမးေနတဲ့ ေထာင္ေဆးမူးကို ကၽြန္မ ျပန္ေတာင္ မေျပာနိုင္ေလာက္ေအာင္ နာတယ္လို႕ပဲ တတြင္တြင္ေအာ္ေနမိတယ္။ ကၽြန္မရဲ့ တင္းမာ ေျပာင္တင္းေနတဲ့ နံရိုးအျပိဳင္းျပိဳင္းနဲ႕ ၀မ္းဗိုက္ပူပူေလးကို ၾကည့္ျပီး သူမ်က္နွာ နည္းနည္းပ်က္ သြားတယ္။ ေနာက္ သူ ဗထလက ေထာက္လွမ္းေရးေတြနားကို သြားျပီး တစ္စံုတစ္ရာ ခပ္တုိးတိုးေျပာေနတာ ေတြ႕တယ္။ ေနာက္ ေထာင္၀ါဒါမေတြကို ေခၚျပီး သူတို႕ ေဆြးေႏြးေနၾကတယ္။

သူ ေထာင္မၾကီး ေဆးရံုသြားရမယ္တဲ့ ေနာက္ ကၽြန္မ အခန္းဘက္ကို ေထာင္၀ါဒါမတစ္ေယာက္က ခပ္သြက္သြက္ ေလ်ာက္သြားျပီး ဆုမြန္ အ၀တ္ေတြ နည္းနည္း ထုတ္ေပးလိုက္တဲ့။ အန္တီၾကီးက ေထာင္၀တ္စံု အျဖဴေလး ေတြနဲ႕ ဖလံထည္ အေႏြးထည္ေလးတစ္ထည္ ေအာက္ခံအက်ီေလးေတြကို အျဖဴေရာင္ ပံုစံ လံုျခည္ေလးနဲ႕ ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ ေနာက္သူတို႕ေတြ အကုန္ အျပင္ထြက္သြားၾကတယ္။ အထုတ္ အျဖဴေလးကို ပိုက္ျပီး ထိုင္ေနတဲ့ ကၽြန္မ အျပင္ေရာက္ေတာ့ ဗိုက္က ပိုပိုျပီး ထိုးေအာင့္လာသလိုပဲ။

ကၽြန္မကို ဘာေဆးမွလည္း မေပးေသးဘူး လက္နဲ႕ ဖိသြားတာတစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ကၽြန္မ မသိမသာ ကုန္းကုန္းေလး လုပ္ေနျပီး ညည္းေတာ့ အက်ဥ္း အခန္းေတြက ေခါင္းေလး ျပဴတစ္ ျပဳတစ္နဲ႕ ရပ္ၾကည့္ေနၾကတဲ့ ကၽြန္မ ရဲေဘာ္ေတြ ဆုမြန္သက္သာလား ဘယ္လိုေနလည္း ေဆးရံုေရာက္ရင္ေတာ့ သက္သာမွာပါ အားမငယ္နဲ႕ေနာ္ စသျဖင့္ တီးတိုးတီးတိုး အားေပးစကား လွမ္းေျပာေနၾကတာကို ဟဲ့ ဘာျဖစ္ေနၾကလဲ နင္တို႕ကို ဘယ္သူ က စကားေျပာခိုင္းလို႕လဲ ျငိမ္ျငိမ္ေနၾကစမ္း ဟဲ့ ေကာင္မေလး နင့္ကို ေဆးရံုကား လာေခၚလိုက္မယ္ ခဏေစာင့္ရမယ္ ေသာက္စကားမမ်ားနဲ႕ နင့္အျပင္ထုတ္တာ ေနမေကာင္းလို႕ စကားေျပာဖို႕မဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့ ဌက္ဆိုးထိုးသံၾကီးက ေအာက္ကလိ ေအာက္ကလာ ထြက္လာတယ္။

အျပင္မွာ နာရီ၀က္ တစ္နာရီေလာက္ ကုတင္ေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ေလးထုိင္ေနရတယ္။ သူတုိ႕လည္း သူတို႕ေခါင္းစဥ္ေတြနဲ႕ သူတုိ႕ စကားေျပာမပ်က္ၾကဘူး။ ကိုယ့္ေရာဂါေတာင္ ကိုယ္ေမ့သလိုျဖစ္လာတယ္။ ငါအျပင္ကို ဘာထြက္လုပ္ေနပါလိမ့္လို႕ေတာင္ ထင္လာမိတယ္။ ခနေနေတာ့ တံခါးပြင့္သံ ဂ်ဴန္း ဂ်ဴန္း ဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း ၾကားရတယ္။ ဂူးဂူးဂဲဂဲ အသံၾကီး ၾကားေတာ့မွ ေၾကာက္စိတ္ေတြ၀င္လာတယ္ သစ္သားတံခါးေလး ပြင့္သြားျပီး ေထာင္၀န္ထမ္းေတြ ၀င္လာတယ္ ေဆးရံုသြားရမယ္တဲ့။

ထမ္းစင္ေတြမ်ား ပါလာမလားလို႕ အသာၾကည့္ လုိက္ေသးတယ္။ ေနာက္မွ လုိက္ခဲ့တဲ့ ဆိုျပီး ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲနဲ႕ ထြက္သြားတဲ့ေနာက္ကို အထုတ္ေလးပိုက္ျပီး ခပ္ကုန္းကုန္းေလး လိုက္သြားေတာ့ အန္တီက သံတုိင္ေလးကို ဆုပ္ကိုင္ျပီး စိုးရိမ္တၾကီး မ်က္နွာနဲ႕ ၾကည့္ေနတယ္ မ်က္ရည္အ၀ိုင္းသားနဲ႕ ကၽြန္မ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ သူ က မ်က္နွာငယ္ေလးနဲ႕ေပမယ့္ အားမငယ္နဲ႕ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႕ သူ႕လက္မေလး ေထာင္ျပတယ္။ ကၽြန္မကို လက္ေမာင္းရင္းက ကိုင္ျပီး ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲ လွမ္းတဲ့ ေထာင္၀ါဒါမတစ္ေယာက္က ေဘးက ပါလာတယ္။ အျပင္ကိုေရာက္လို႕ ေထာင္ဗူး၀နားမွာ စစ္ကားရိန္းဂ်ားကားၾကီးတစ္စီး ရပ္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ကားေခါင္းခန္းကို ေလ်ာက္သြားေတာ့ ဟဲ့ ေနာက္က တက္တဲ့။

ကၽြန္မ ကားၾကီးရဲ့ ေနာက္မွီးကို ၾကည့္ေတာ့ အားနဲ႕ ဆြဲတက္ရတဲ့ သံလက္ကိုင္တန္းေတြနဲ႕ သံေလွကားထစ္ ေတြကို ျမင္ရတယ္။ ေနာက္ဘက္မွာ ေဆာက္လုပ္ေရးပစၥည္းေတြလို ပစၥည္းအတိုအစေတြ စကၠဴဗံုးေတြ ေနာက္ ပုလင္းေတြ ကၽြန္မ အထုတ္ေလးကို ပစ္တင္လိုက္ျပီးမွ ဗိုက္ေအာင့္ေနတာေတာင္ ေမ့သြားျပီး သံေလွကားကို အားနဲ႕ တြယ္တက္ရတယ္။ ေထာင္၀ါဒါမကေတာ့ ကားေခါင္းခန္းေပၚကို စတိုင္လ္အျပည့္နဲ႕ ထိုင္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္မွ စက္ကို ေဆာင့္နိူးေတာ့ ခ်က္ျခင္းကားက စက္မနိူးလို႕ ဂူးဂဲလ္ ၀ူး၀ဲလ္နဲ႕ ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ သံုးေလးၾကိမ္ျဖစ္ျပီးမွ အရွိန္နဲ႕ ေဆာင့္ထြက္သြားေတာ့ ျပဳတ္မက်ေအာင္ ဆြဲမိဆြဲရာ ဆြဲကိုင္လိုက္ရပါတယ္။ ဗိုက္ေအာင့္ေနတဲ့ လူနာကို လာေခၚတဲ့ ရိန္းဂ်ားကားၾကီးရဲ့ ေဘးနံရံကို တင္းေနေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ရင္း မ်က္စိကိုသာ စံုမွိတ္ျပီး ေဆာင့္ေဆာင့္ေလး ထုိင္ျပီး လိုက္သြားပါေတာ့တယ္။

စကာထဲ ဆီးျဖဴသီး ထည့္လိမ့္သလို အလူးအလူးအလိမ့္လိမ့္ ပါလာျပီးမွာ သံတံခါးမၾကီးေတြ အထပ္ထပ္ ျဖတ္ေက်ာ္ျပီးမွာ တစ္ေနရာမွ ကားကို ေဆာင့္ရပ္လိုက္ပါတယ္။ ေထာင္၀ါဒါမက ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္မ ကားေပၚက အဆင္းကို ပ်ာပ်ာသလဲနဲ႕ ၾကိဳေစာင့္ေနပါတယ္။ ေအာ္ ငါ့ကို ေဆးရံုနားေရာက္လို႕ ဂရုစိုက္တယ္ မွတ္တယ္လို႕ ထင္ျပီး သံေလွကားထစ္ေပၚက အဆင္းလဲက်ေရာ ေခါင္းစြပ္အျပာၾကီးကို ေခါင္းက စြပ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ စစ္ေၾကာေရး၀င္ေနၾကလိုပါပဲ ေခါင္းကေန စြပ္ခ်ထားတဲ့ အတြက္ အေရွ႕ကို ျမင္ေအာင္ လက္မထိပ္ေလးနဲ႕ အစြပ္ကို ကိုင္ျပီး ေရွ႕တစ္လွမ္းစာကို ၾကည့္ လက္တစ္ဘက္က အထုတ္ေလးကို ကိုင္ျပီး တရြတ္စြဲ ေလ်ာက္ေနတဲ့ ကၽြန္မကို လက္ေမာင္းရင္းကေန ေထာင္၀ါဒါမက ခပ္တြန္းတြန္း ဆြဲေခၚလာပါတယ္။

ေထာင္ဗူး၀ၾကီးတစ္ခုကို ေခါင္းငံု႕ျပီး အျဖတ္မွာေတာ့ မီးေတြ လင္းထိန္ေနတဲ့ တိုက္တန္းလ်ားတစ္ခုေရွ႕ကို ေရာက္လာတယ္။ အဲ့ဒီ့မွာ တာ၀န္က်ေနတဲ့ ေထာင္၀ါဒါမကေတာ့ ကၽြန္မတို႕နဲ႕ ရင္းရင္းနီးနွီးေနေလ့ရွိတဲ့ မေထြးေထြး ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ရယ္ကာ ေမာကာနဲ႕ ေဟာ သာလိကာ ဘာျဖစ္လာတာတုန္းတဲ့။ အေရးတယူေမးတဲ့သူေရွ႕ ေရာက္ကာမွ ငိုခ်င္စိတ္ နည္းနည္း ေပါက္သြားတယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဗိုက္ေအာင့္လို႕ အစ္မ လို႕ဆိုေတာ့ ေအးေအး သက္သာသြားမယ္တဲ့ ေထာင္ေဆးရံုကေတာ့ တက္ခ်င္တဲ့သူေတြ တန္းစီေနတာ ပိုက္ဆံေပးျပီးေတာင္ တက္ရတာ ဆိုပဲ။ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႕ ကၽြန္မကို လက္ေမာင္းကို ေသြးေပါင္ခ်ိန္ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ေပါင္ခ်ိန္ စာရင္းေတြ မွတ္ အသက္ေမးေတာ့ ၁၉နွစ္လို႕ ေျဖလိုက္တယ္။ စာရင္းမွတ္ေနတဲ့ နွစ္ရစ္နဲ႕ အဘြားၾကီးက မ်က္လံုး ပင့္ၾကည့္တယ္။ ဟဲ့ ေကာင္မေလး နင္ကလဲ လူကျဖင့္ နွပ္ေခ်းေတာင္ မစင္ေသးဘူး ေသးေသးေလးနဲ႕ ငါးည ျဖစ္ရသလားတဲ့။ ေနာက္ ေခါင္းက ခါျပီးေတာ့ စာရင္းေတြ ဆက္မွတ္ တယ္။

ေနာက္ ျပီးျပီ လာ လိုက္ခဲ့ဆိုျပီး ခပ္ကိုင္းကိုင္းျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္မကို ကန္႕လန္႕ကာကာထားတဲ့ အခန္းထဲကို ထည့္လုိက္ပါတယ္။ သံတံခါးနွစ္ဆင့္ ခတ္ထားတဲ့အျပင္ ကန္႕လန္႕ကာ အမည္းၾကီးပါ ထပ္ကာထားတဲ့ အခန္းက်ယ္ၾကီးပါ။ ကုတင္ေလးတစ္လံုးပဲ ရွိပါတယ္။ ေနာက္ မိလႅာကုလားထိုင္လုိ႕ယူဆရတဲ့ ခံုတစ္လံုးရယ္ ဒါပဲရွိပါတယ္။ ညီစို႕စို႕အနံ႕ၾကီးရယ္ ပိုးသတ္ေဆးအနံ႕ၾကီးရယ္ ရူရိူက္မိျပီး ဆိတ္ျငိမ္ေနတဲ့ အခန္းက်ယ္ၾကီးကို ပတ္ခ်ာလည္ ၾကည့္ျပီး ဘာရယ္မွန္းမသိ ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္းထသြားတယ္။

ေဆးဗန္းေသးေသးေလးထဲက ေဆးေသးေသးေလး နွစ္လံုးကို တိုက္ျပီး ကဲ အိပ္ေတာ့ မနက္ ဆရာ၀န္လာရင္ ေသခ်ာ ၾကည့္ေပးလိုက္မယ္တဲ့။ အခန္းက်ယ္ၾကီးအလည္က ကုတင္ ေသးေသးေလးမွာ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ သံတံခါးနွစ္ထပ္ကို အဆင့္ဆင့္ ဆြဲပိတ္ျပီး ေသာ့ခတ္လိုက္တဲ့အျပင္ ကန္႕လန္႕ကာၾကီးကိုလဲ ဆြဲပိတ္လိုက္တဲ့ အသံံ ေနာက္ အားလံုး ျငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္ သြားပါေတာ့တယ္။ မီးလံုး နီက်င္က်င္ေလးေအာက္မွာ ကုတင္ေပၚ ပက္လက္ကေလး အိပ္ေနရင္း ေနာင္တ အၾကီမ္ၾကိမ္ရမိပါတယ္။ ေၾကာက္စိတ္က တေျဖးေျဖး လႊမ္းမိုးလာပါတယ္။ ေသပါျပီ ဒုကၡပါပဲ ငါေတာ့ အခုေန ေသသြားရင္ေတာင္ လူသိမယ္ မထင္ဘူး ငါ့ဘာသာ ငါ့အက်ဥ္းခန္းထဲ ငါ့အခန္းေဖာ္နဲ႕ေနရင္ေတာင္ အေသေျဖာင့္ဦးမယ္လို႕ ေတာင္စဥ္ေရမရေတြ ေတြးမိပါတယ္။

ေနာက္မွ ဘုရားတရားကို အာရံုျပဳ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ေတြ ရြတ္ရင္းက ေခါင္းတစ္ခုလံုး ေလးေလးၾကီး ျဖစ္လာျပီး တေျဖးေျဖး မ်က္ေတာင္က စင္းလာျပီး နွစ္နွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့တယ္။

အိပ္ေနရာကေန ဆတ္ကနဲ ရုတ္တရက္ ကုတင္ကို ေနာက္ကေန ဆြဲေဆာင့္လိုက္သလို ကုတင္ေပၚက ျပဳတ္က်သလို ေအးကနဲ ျဖစ္သြားပါတယ္။ မ်က္စိနွစ္လံုးကို ျဖတ္ကနဲပြင့္ေတာ့ ဘာဆို ဘာမွ မျမင္ရပဲ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးက ေမွာင္မည္းေနပါတယ္။ ေျခေထာက္ကို စံုညွစ္ကိုင္ျပီး ဆြဲခ်ေနသလို ခံစားရလို႕ ေျခေထာက္ကို ေဆာင့္ကန္ျပီး ရုန္းထြက္ေတာ့ တင္းတင္းညွစ္ထားတဲ့ လက္အစံုကို သတိထားမိသလို ျဖစ္ျပီး ကုတင္ေျခရင္းကို ေခါင္းမတ္ျပီး ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့...

ကုတင္ေျခရင္းမွာ ဆံပင္စုတ္ဖြားနဲ႕ ပုပုကြကြ ပံုစံ လူလိုလို ေမ်ာက္လိုလို မည္းမည္း တစ္ေကာင္ ပါးစပ္ကလည္း ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး ေအာ္ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မ ေျခေထာက္ကို စံုကိုင္ျပီး တစ္ခုခုေျပာေနသလိုလို ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္မေျခအစံုကို ကုတင္ေပၚကေန ဆြဲခ်ဖုိ႕လုပ္ေနသလိုလိုပါပဲ။ ေၾကာက္စိတ္ထက္ ဒါ ့ဘာ အေကာင္ပါလိမ့္ ဆိုတဲ့ စိတ္ကို ပိုပါတယ္။ ငါ အိမ္မက္မက္ ေနတာလား တကယ္လားလို႕ အၾကိမ္ၾကိမ္ ျပန္ေတြး ေနပါေသးတယ္။ တိတ္ဆိတ္ ေမွာင္မည္းေနတဲ့ အခန္းက်ဥ္း ေလးကို ျပန္ၾကည့္ျပီး ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေန ပါလိမ့္လို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္စဥ္းစား ေနတုန္း အက်ဥ္းအခန္းရဲ့ တစ္ဘက္ျခမ္းက အေစာင့္က် ေထာင္၀ါဒါ မေတြရဲ့ တီးတီုး စကားေျပာသံ ၾကားေတာ့မွ လက္ရွိအေျခအေနကို ျပန္က်က္မိေတာ့တယ္။

အလိ္ု ငါ ဗိုက္ေအာင့္လို႕ ေထာင္မၾကီးေဆးရံုေရာက္ေနတာပဲလို႕ ေတြးမိျပီး မအိပ္ခင္ သူတို႕ ေတြ ကၽြန္မကို တံခါးနွစ္ထပ္ခတ္ျပီး ကန္႕လန္႕ကာ ဆြဲခ်သြားတာကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာေတာ့မွ ကုတင္ေျခရင္းက ပုဂိၢဳလ္ဟာ သူ႕အလိုလို ေရာက္ေနတဲ့ သာမာန္လူမဟုတ္တဲ့ နာနာဘာ၀လို အေကာင္ ပေလာင္ တစ္ေကာင္ေကာင္ ျဖစ္မယ္ဆိုတာ ေတြးမိပါေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီ့တုန္းက ျဖစ္တဲ့ ေၾကာက္စိတ္ကိုေတာ့ ျပန္ေျပာရမွာေတာင္ ၾကက္သီးထမိပါရဲ့။

အဲ့ေတာ့မွ ေၾကာက္စိတ္က ငယ္ထိပ္ေရာက္သြားျပီး သူ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ကၽြန္မ ေျခေထာက္ကို ေဆာင့္ရုန္း လိုက္ျပီးမွ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ပါတယ္။ အံ့ၾသဖို႕ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မ အသံက လံုး၀ကို ထြက္မလာပါဘူး။ ဘယ္ညာလူးလြန္႕ဖို႕ ၾကိဳးစားေပမယ့္လည္း လံုး၀ကို လူပ္လို႕မရပါဘူး။ ငါေတာ့ ေသျပီ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးရိုက္သတ္လို႕ မေသပဲ ဗိုက္ေအာင့္လို႕မေသပဲ သရဲေျခာက္လို႕ ေသေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးက ပိုျပီး ေၾကာက္အားလန္႕အားျဖစ္ပါတယ္။

ပိုပိုျပီး ေၾကာက္စိတ္က အရမ္းၾကီးလာျပီး သူ႕လက္က လြတ္ေအာင္ ေျခေထာက္ကို ေဆာင့္ရုန္းေလ သူက ပိုျပီး တင္းက်ပ္ ေနေအာင္ ဆုပ္ညွစ္ေလ လုပ္ေနရင္းကေန ကုတင္ေျခရင္းကေန အေပၚကို ၀မ္းလ်ားထိုး တက္ လာပါတယ္။ ဆံပင္စုတ္ဖြား ဖားလ်ားၾကီးနဲ႕ မ်က္စိက အ၀ိုင္းလိုက္ၾကီး ျပဴးေနတဲ့ သူ႔ပံုစံကို အရမ္းလန္႕သြားျပီး ထပ္ကာ ထပ္ကာ ငယ္သံပါေအာင္ေ အာ္ အားနဲ႕ ေဆာင့္ကန္လုိက္ေပမယ့္ သူကေတာ့ နည္းနည္းမွ ေနာက္ဆုတ္မယ့္ပံုစံမရွိပါဘူး။

ပက္လက္ျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လံုးက အေၾကာေသ သလိုမ်ိဳး ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္း အကုန္လံုး ေသေနသလိုျဖစ္ျပီး အသက္လဲ လံုး၀ ရူမရေတာ့ပါဘူး။ အရမ္းမြန္းက်ပ္လာျပီး ကူရာ ကယ္ရာမဲ့လာတဲ့အခ်ိန္ အသက္ေပ်ာက္ျပီလို႕ ေတြးမိေတာ့မွ ဘုရား ဘုရားလို႕ နုတ္က တမိမွ ဘုရားကို သြားသတိရပါတယ္။ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ေတြနဲ႕ ပဌာန္း၂၄ပစၥည္းကို တရစပ္ရြတ္လိုက္ေတာ့ သူ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး ေအာ္လိုက္ျပီး ေနာက္ကို ပက္လက္လွန္ ျပဳတ္က်သြားပါေတာ့တယ္။

သူ႕လက္ကလဲ လြတ္ေရာ ကၽြန္မလဲ ၾကံဳးေအာ္လိုက္တာမွာ အသံထြက္လာျပီး လူလည္း လူပ္လို႕ရပါျပီ။ ကၽြန္မရဲ့ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္တဲ့ အသံၾကားေတာ့မွ အျပင္ကလူေတြ လူပ္လူပ္ရွားရွားျဖစ္ျပီး အေစာင့္က်ေနတဲ့ မေထြးေထြးေမာ္က အေျပးအလႊား တံခါးေသာ့ေတြကို ဖြင့္ျပီး ၀င္လာပါတယ္။ ဘာျဖစ္လဲ ဘာျဖစ္လဲလို႕ေမးေတာ့ ဘာမွ မေျဖနိုင္ပဲ အသက္ရူသံျပင္းျပင္း ေခၽြးသံရဲရဲ ဆံပင္ဖားလ်ားနဲ႕ ဖုတ္လူိက္ ဖုတ္လိူက္ျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္မကို ၾကည့္ျပီး သူ ေတာ္ေတာ္ လန္႕သြားပါတယ္ ဟဲ့ ဘာျဖစ္လဲ ဘာျဖစ္လဲလို႕ ပုခံုးကို ေဆာင့္ေမးေတာ့မွ ကုတင္ေျခရင္းကို လက္ညိဳးထုိးျပ လိုက္တယ္။ သရဲ ထင္တယ္ အစ္မ သရဲလား မသိဘူး ကၽြန္မေျခေထာက္ကို လာဆြဲတယ္လို႕ ေျပာေတာ့ သူ မ်က္နွာ ေသြးမရွိေတာ့ပဲ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႕ ကၽြန္မကို ၾကည့္ျပီး ခ်က္ျခင္း အျပင္ကို ျပန္ေျပးထြက္ သြားပါတယ္။ အက်ဥ္းတံခါးေတာင္ ျပန္ခတ္ဖို႕ ေမ့သြားပံုရပါတယ္။

ေနာက္ သူနဲ႕ တျခား၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ ခ်က္ျခင္း ျပန္၀င္လာျပီး ေရတစ္ပုလင္း နဲ႕ ေဆးေသးေသးေလးေတြ လာတိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ ပုတီးေလးတစ္ကံုး လာေပးပါတယ္။ ဘာမွမဟုတ္ဘူး ညီမက ပက္လက္လွန္ အိပ္ေတာ့ ဘီလူးစီးတာေနမယ္တဲ့ ေနာက္ျပီး ေနမေကာင္းလည္း ျဖစ္ေနတာ့ အိမ္မက္ဆိုးေတြ မက္တာေနမယ္ ဘုရားစာဆိုျပီး အိပ္ အိပ္ယာ ေျပာင္းရင္လည္း ျဖစ္တတ္တယ္ဆိုျပီး အဲ့အစ္မ မေထြးေထြးေမာ္က ကၽြန္မ ဆံပင္ကို သပ္ျပီး ေျပာပါတယ္။ ေထာင္၀န္ထမ္းေတြမွာေတာ့ သူမဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကင္နာစိတ္ရွိသူ တစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ မီးလံုး ဖြင့္ေပးထားျပီး သံတံခါးကို ျပန္ခတ္ေပမယ့္ ကန္႕လန္႕ကာကိုေတာ့ ဆြဲမေစ့ပဲ သူတုိ႕ကိုျမင္ေအာင္ ထားထားေပးပါတယ္။

ကုတင္ေပၚမွာ တစ္ေစာင္းေခြေခြေလး လွဲေနရင္းက ကၽြန္မလည္း အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္စဥ္းစားေနပါတယ္။ တကယ္ပဲလား စိတ္ထင္တာလားဆိုတာ သိပ္မေသခ်ာေပမယ့္ ေသခ်ာတာေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ေသာ့အထပ္ထပ္ ခတ္ ထားတဲ့ အျပင္ ကန္႕လန္႕ကာ အထူၾကီးပါ ပိတ္ကာထားတဲ့ ေထာင္မၾကီးေဆးရံု တုိက္အက်ဥ္းခန္းေလးထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေနရတဲ့ ေနမေကာင္းလြန္းလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ေတာင္ အနုိင္နုိင္သယ္ေနရတဲ့ ျဖဴေဖ်ာ့ေတာ့ျပီးအသက္၂၀ေတာင္ မျပည့္ေသးတဲ့ မိန္းကေလးေသးေသးေလး အတြက္ကေတာ့ ဘယ္လိုမွ စိတ္ခြန္အားတင္းလို႕မရေအာင္ ေသြးပ်က္ဖို႕ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အိမ္မက္ဆိုးတစ္ခု မက္ခဲ့တာပါပဲ။

ခုနက သရဲနဲ႕ကိုယ္နဲ႕ နပမ္းလံုးသလိုျဖစ္တာကို ျပန္ေတြးျပီး ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္းခုန္ျပီး ေမာပမ္းႏြမ္းႏြယ္ လြန္းတာရယ္ ဗိုက္ေအာင့္ထားတဲ့အရွိန္ရဲ့ နာက်င္မူရယ္ နဲ႕ အိပ္ေဆးလို႕ယူဆရတဲ့ ေဆးေသးေသးေလးေတြ ေနာက္ထပ္ လာတိုက္တာရယ္နဲ႕ မ်က္စိေလးျပီး ပုတီးေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ျပီး ေခြေခြေလး အိပ္ေမာက်သြားျပန္ပါတယ္။

ရုတ္တရက္ လသားအရြယ္ကေလး ငိုသံစူးစူး၀ါး၀ါးကို ၾကားလိုက္ေတာ့မွ ေခါင္းက ဆတ္ကနဲ ေထာင္ ထလာပါတယ္။ ၾကက္သီးေတြလည္း တျဖန္းျဖန္းထျပီး သရဲထပ္လာျပန္ျပီ ငါေတာ့ ေသျပီ ေသျပီ လို႕ ထပ္ေတြးမိပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ကေလးေသးေသးေလးေတြ ငိုသံက အနားနားတင္ ကပ္ငိုေနၾကသလို ၾကားေနရပါတယ္။ အဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ လူက လူပ္လို႕ရေနပါတယ္။ အသာေလး ေခြေခြေလး အိပ္ေနရင္းက လံုး၀ မထပဲ ေခါင္းအံုးနဲ႕ မ်က္နွာအပ္ျပီး ဘုရားစာကို တတြတ္တြတ္ရြတ္ေနမိပါတယ္။ ေနာက္မွ ကၽြန္မ ေဘးကပ္ရက္က အခန္းက တျဖန္းျဖန္း ရိုက္သံေတြနဲ႕အတူ ေအာ္သံဟစ္သံေတြ ဆက္တိုက္ ၾကားရပါတယ္။

မနက္အိပ္ယာထျပီး ေမွာင္မည္းေနတဲ့ ကန္႕လန္႕ကာ ကာထားတဲ့ အခန္းကို ပတ္ခ်ာလည္ လွည့္ေလ်ာက္ ၾကည့္ေနမိတဲ့အခ်ိန္က်မွ သံတံခါးဖြင့္သံ ၾကားရျပီး အလင္းသဲ့သဲ့၀င္လာပါတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ ေဆးေလးေတြနဲ႕ နို႕တစ္ခြက္ လာေပးပါတယ္။ တစ္ညလံုး ဗိုက္ေအာင့္ေနေပမယ့္ ဗိုက္ဆာလြန္းတာေၾကာင့္ နို႕ကို အငမ္းမရေသာက္လိုက္ေတာ့မွ အျဖဴေရာင္ ပဲနို႕အနံ႕ရွိေပမယ့္ ဘာအရသာမွ မရွိတဲ့ အရည္က်ဲက်ဲ တစ္ခြက္ျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္မ နို႕ကို ငံု႕ေသာက္ေနတုန္း ေထာင္၀တ္စံုအျဖဴ၀တ္ထားတဲ့ ေဆးမူးေတြနဲ႕ စစ္၀တ္စံုျပည့္ ၀တ္ထားတဲ့ ေထာင္ဆရာ၀န္ေတြ ၀င္လာပါတယ္။ ေအာ္ နို႕ေတြ ဘာေတြ ေသာက္လို႕ပါလားတဲ့ ကၽြန္မကို ဗိုက္ေအာင့္တုန္း ပဲလားဆိုေတာ့ ခပ္သြက္သြက္ပဲ ေခါင္းရမ္းျပလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မေနေကာင္းသြားျပီ ကၽြန္မ ျပန္ပါရေစလို႕ ေျပာေတာ့။ သူတုိ႕က ေဟာကနဲ ထရယ္ၾကပါတယ္။ ညည္းက အိမ္ျပန္ခ်င္တာလားတဲ့။ ေလာင္ရယ္သံဆိုတာ သိေပမယ့္ အံကို တင္းတင္းၾကိတ္ျပီး အိမ္ကို မျပန္ခ်င္တဲ့သူ ဘယ္သူရွိမလဲလို႕ ေမးလိုက္ပါတယ္။ အိမ္ျပန္လို႕ရရင္ အိမ္ျပန္ခ်င္ပါတယ္ မရရင္ေတာ့ ကၽြန္မအရင္ေနတဲ့ သီးသန္႕ခန္းကိုပဲ ျပန္ပို႕ေပးပါလို႕ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ေထာင္မၾကီးနဲ႕ သီးသန္႕ေထာင္က သြားခ်င္တုိင္း သြား ျပန္ခ်င္တိုင္း ျပန္လို႕ရတဲ့ ေနရာမဟုတ္ဘူးကြ တဲ့ ဒီမွာ ေထာင္ေဆးရံုတက္ခ်င္လို႕ တန္းစီေနၾကတာ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ဆရာမ အနားယူစရာရွိတာ ယူတာမဟုတ္ဘူး ညည္းကလဲ ဒီမွာဆို ေဆးရံုစာ ထမင္းဟင္းရမယ္ ေရေႏြးရမယ္ နို႕ေသာက္ရမယ္ ဆိုျပီး တဟားဟားရယ္ေနၾကပါတယ္။

ကၽြန္မကို အသင့္ေဆးရည္ျဖည့္လာတဲ့ ေဆးတစ္လံုးထိုးေပးပါတယ္ ေနာက္ ျဖဴျဖဴ၀ါ၀ါ ေဆးလံုးေတြ ေပးခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မကိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး အေစာင့္၀န္ထမ္းလက္ထဲကိုပါ။ သူတို႕အားလံုး ျပန္ထြက္သြားတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ ညိဳညစ္ညစ္ေထာင္၀တ္စံု၀တ္ထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ေယာက္ မိလႅာ လာခ်ပါတယ္။ မတ္တပ္ေလး လက္ပိုက္ရပ္ေနတဲ့ ကၽြန္မကို မသိမသာေလး ေစြေစာင္းၾကည့္ေတာ့ အဲ့လာသယ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးကို ေထာင္အေစာင့္က ေခါင္းကို ပိတ္ရိုက္လိုက္ပါတယ္။ ဟဲ့ နင္ကို မိလႅာခ်ခိုင္းတာ နင့္ကို လူၾကည့္ခိုင္းတာမဟုတ္ဘူး ကိုယ့္ကိစၥမဟုတ္တာ ေတာ္ေတာ္စပ္စုတယ္ ဟုတ္လား နင့္ကို ပံုစံေပးရမယ္ဆိုျပီး ထြက္သြားၾကပါတယ္။

ကၽြန္မစိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္မေကာင္းသလိုျဖစ္သြားတဲ့အျပင္ သိလိုက္တာတစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္မ ဒီမွာ ေရာက္ေနတယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ေပးမသိေစခ်င္တဲ့ သေဘာမွာ ရွိပါတယ္။ ေနာက္ အေစာင့္က် ၀န္ထမ္းမတစ္ေယာက္ ေရာက္လာျပီး ေသာ့ကို ျပန္ခတ္ပါတယ္ ကန္႕လန္႕ကာကိုပါ ဆြဲခ်ေတာ့ ကၽြန္မက သူ႕ကို ေျပာပါတယ္ မီးသီးအေရာင္ပဲရွိတယ္ ေန႕ခင္းဘက္ၾကီး ကၽြန္မကို ပိတ္ေလွာင္မထားပါနဲ႕ အျပင္ကို မၾကည့္နဲ႕ဆို မၾကည့္ပါဘူးလို႕ ေျပာေတာ့ သူက ကၽြန္မ ေျပာတာကို ဘာမွ မေျပာပဲ တံခါးကိုပဲ ေဆာင့္ပိတ္သြားပါတယ္။

ေနာက္ လူပ္လူပ္ရြရြ လူအသံေတြ ၾကားလို႕ ကၽြန္မ အခန္းေဘးဘက္က ကန္႕လန္႕ကာေလးကို ဆြဲဖယ္ျပီး ၾကည့္ေတာ့ ဘာမွ မျမင္ရပါဘူး။ အဲ့တာနဲ႕ ကုတင္ေဘးက မိလလႅာခ်တဲ့သစ္သားခံုေလးကို ဆြဲျပီး အေပၚျပဴတင္းေပါက္လို အေပါက္တစ္ေပါက္ကေန ေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့မွ အုတ္ကန္ေဘာင္ေပၚမွာ ခပ္ခ်ိဳး ခပ္ခ်ိဳး ခပ္ခ်ိဳးလို႕ ေအာ္ေနတဲ့ မိန္း မၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႕ အုတ္ေရကန္ၾကီးေဘးမွာ လားလား ကိုယ္လံုးတီးပံုစံ ပံုစံလံုျခည္ တိမ္လႊာပုဆိုးေလးေတြ ပတ္ျပီး တန္းစီ ေရခ်ိဳးခ်ေနတဲ့ လူတန္းၾကီးကို ေတြ႕ရပါတယ္။ သူတို႕ေဘးမွာ တုတ္တိုေလးေတြကိုင္ထားတဲ့ ပံုစံအက်ီ၀တ္ထားတဲ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း မိန္းမၾကီးေတြလည္း ေတြ႕ရတယ္။ အမ်ားစုက ပံုစံက ေယာက္က်ားလ်ာလိုပံုစံေတြပါပဲ။ သူတို႕ ဟိုလူ႕ တုတ္နဲ႕လုိက္ထုိးလိုက္ ဒီလူ႕ေက်ာကုန္း လိုက္ရိုက္လိုက္ ေခါင္းကို ထုလိုက္ လုပ္ေနပါတယ္။ သူတို႕ကို ဘယ္လိုပဲ လုပ္ေနေန အက်ီေတြကို ခါးမွာ ပတ္ထားတဲ့ ထံုေပေပ ေၾကာင္စီစီပံုစံနဲ႕ လူေတြကေတာ့ တေရြ႕ေရြ႕ ပါပဲ။

ကၽြန္မ ဒီလိုျမင္ကြင္းမ်ိဳး ျမင္ဖူးလိုက္တာ မ်က္စိကို မွိတ္ျပီး စဥ္းစားေတာ့မွ...ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေတြ ေရေႏြးေငြ႕ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ၀င္ခါနီး ကိုယ္လံုးတီးေတြနဲ႕ တန္းစီ၀င္ေနတဲ့ပံုစံနဲ႕ တစ္ပံုစံတည္းပါပဲ။ အသက္ရူက်ပ္လာျပီး နွလံုးခုန္သံ တဒိန္းဒိန္းကို ျပန္ၾကားေနရပါတယ္။ေခၽြးေစးေတြ ျပန္လာျပီး ေခါင္းနပမ္းေတြ ၾကီးလာျပီး ကၽြန္မ လက္ဖ်ား ေျခဖ်ားေတြ ေအးစက္လာပါတယ္။ အာေခါင္ေတြပါ ေျခာက္လာပါတယ္။ ၾကက္သီးေတြလဲ တျဖန္းျဖန္း ထလာပါတယ္ ျပန္ဆင္းေတာ့မယ္ဆိုျပီး အုတ္ေဘာင္ကို တြဲဆုပ္ထားတဲ့ လက္ကို ေျဖခ်လိုက္ေတာ့မလို လုပ္ျပီးကာမွ ကၽြန္မ မ်က္စိအစံုက ေထာင္ေဆးရံုေဘး ကြင္းျပင္ေပၚမွာ ကေလးေသးေသးေလးေတြကို ရုတ္တရက္ လွမ္းျမင္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ဒါဆို မနက္က ၾကားရတဲ့ ကေလးငိုသံက ေထာင္ထဲက အက်ဥ္းသူေတြနဲ႕အတူရွိေနတဲ့ သူတုိ႕ရင္ေသြးေလးေတြ ငိုသံေပါ့...ကၽြန္မ မ်က္စိအစံုကိုသာ ဖိမွိတ္လိုက္ျပီး လက္ကို လႊတ္ခ်လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေအာက္ကို တရြတ္ဆြဲျပဳတ္က်သြားပါေတာ့တယ္။

Ref: မဆုမြန္

အျပည့္အစံုသို႔.....