တတိယအၾကိမ္ေျမာက္ စာေပေဟာေျပာပြဲ (မေလးရွားႏိုင္ငံ)

မွတ္တမ္းဓာတ္ပံုမ်ား



အေတြးပံုရိပ္ (သို႕) ဘ၀အပိုင္းအစေလးတခု

တတိယအၾကိမ္ေတာင္ရွိခဲ့ျပီ။ ဓာတ္ပံုလိုက္႐ိုက္ေနရင္းျဖင့္ ပထမဆံုးအၾကိမ္ စာေပေဟာေျပာပြဲျဖစ္ေျမာက္ရန္အတြက္ ၀ါသနာတူညီအကို၊ သူငယ္ခ်င္းတစုတို႕ အားထုတ္ခဲ့ၾကပံုမ်ားတရိပ္ရိပ္ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ရင္း........

၀ါသနာတူသူငယ္ခ်င္းတသိုက္စုျပီး မေလးရွား၌ ဂ်ာနယ္တေစာင္အေျခတည္ခဲ့ၾကသည္။ (က်ေနာ္ကေနာက္မွေရာက္သြားခဲ့သည္။)
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္တို႕တေတြ တခါတေလစားစရာမရွိၾက။ ပိုက္ဆံရွာၾကသည့္ က်ေနာ္တို႕အကိုမ်ား အေၾကြးလည္ပင္းနစ္ခဲ့ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ စိတ္ညစ္စရာမ်ားေပြ႕ပိုက္ရင္း က်ေနာ္တို႕ေပ်ာ္ခဲ့ၾကသည္။ တေယာက္ကိုတေယာက္ေဖးမရင္း အားထုတ္မႈေၾကာင့္ထြက္ေပၚလာမည့္ အသီးအပြင့္ကိုျမင္ေယာင္ရင္း က်ေနာ္တို႕ပီတိျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ၀ါသနာျဖင့္ ရွင္သန္ခဲ့ၾကသည္။ ရယူလိုမႈမရွိဘဲ က်ေနာ္တို႕ျဖစ္ခ်င္တာေလးအေပၚ၌သာ
အာ႐ံုစိုက္ခဲ့ၾကသည္။ ဂ်ာနယ္ထြက္သည့္အခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ညီအကိုမ်ား ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ စာအုပ္မ်ားထည့္ကာ တေနကုန္ဘတ္စ္ကားစီးရင္း တဆိုင္၀င္တဆိုင္ထြက္လိုက္ပို႕ခဲ့ၾကသည္။ ပင္ပန္းမႈသည္ က်ေနာ္တို႕တက္မည့္ေလွကားအတြက္ ေျခနင္းခံု၊ အခက္အခဲသည္ က်ေနာ္တို႕အတြက္ ပန္းခင္းလမ္း။ ျပႆနာမ်ားသည္က်ေနာ္တို႕အတြက္ ဖဲေမြ႕ယာ။ မရွိျခင္းေတြနဲ႕ေနသားက် ဘ၀ကျပည့္စံုခဲ့ၾကသည္။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္တို႕လက္စြဲစကားတခြန္းရွိသည္။ “လုပ္တတ္လြန္း၍လုပ္ေနၾကျခင္းမဟုတ္။ လုပ္မည့္သူမရွိ၍သာ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္” ဟူေသာစကား........။ အခက္အခဲမ်ားၾကားထဲမွ အသက္အၾကီးဆံုး အကိုၾကီးလိုေနသည့္တေယာက္ကစျပီး မေလးရွား၌ စာေပေဟာေျပာပြဲေလးတခု ျဖစ္ေအာင္ျပဳလုပ္ၾကရန္
အစပ်ိဳးတိုင္ပင္ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစကာ စာေပေဟာေျပာပြဲေလးတခု ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ က်ေနာ္တို႕လံုးပမ္းခဲ့ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ပိုက္ဆံမရွိ။ စိတ္ဓာတ္ျဖင့္သာ အရင္းျပဳခဲ့ၾကသည္။ စာေရးဆရာၾကီးမ်ားအား ကန္ေတာ့ရန္ႏွင့္လမ္းစရိတ္ပင္ က်ေနာ္တို႕ဆီမွာ လံုလံုေလာက္ေလာက္မရွိ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျမန္မာဆိုင္တခ်ိဳ႕၏ကူညီမႈ၊ မေလးရွားရွိ
ျမန္မာ့လူကံုထံပညာတတ္မ်ား၏ ကူညီပံ့ပိုးမႈမ်ားႏွင့္ ပထမဆံုးအၾကိမ္ စာေပေဟာေျပာပြဲေအာင္ျမင္စြာ ျပီးဆံုးခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္တို႕ညီအကိုမ်ားသည္ ေငြေၾကးအားျဖင့္ရင္းႏွီးမႈ မရွိခဲ့ၾကေသာ္လည္း စိတ္ဓာတ္ႏွင့္အရင္းတည္ကာ ရလာမည့္အက်ိဳးအျမတ္ကို မေမွ်ာ္ကိုးဘဲ လံု႕လစိုက္ထုတ္ခဲ့ၾကျခင္းသာျဖစ္သည္။

ယခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ ဂ်ာနယ္သည္လည္း မေလးရွားရွိ ျမန္မာ့စာေပေလာကတြင္ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ေနႏိုင္ခဲ့ျပီ။ စာေပေဟာေျပာပြဲသည္လည္း လူကုံထံမ်ား၊ ပညာတတ္ျမန္မာမ်ားၾကား၌ တႏွစ္တၾကိမ္ေအာင္ျမင္စည္ကားစြာ က်င္းပေနႏိုင္ျပီျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႕မက္ခဲ့ရေသာအိပ္မက္သည္ကား တကယ္ပင္ အေကာင္အထည္ေပၚခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ ပန္းပင္ေပၚသို႕ေရေလးတခြက္ပင္ ေလာင္းလိုက္သည္ျဖစ္ပေစ။ မိမိေရတခြက္ေလာင္းလုိက္ေသာအပင္မွ ပြင့္လာသည့္ပန္း ငါးငါးစြင့္စြင့္ ဖူးပြင့္ေနသည္ကိုျမင္ရသည့္အခါ ျဖစ္ေပၚလာေသာပီတိမ်ိဳးသည္ က်ေနာ္ႏွလံုးသား၌ ဖံုးလြမ္းလ်က္...............

ထိုအခ်ိန္က ၀ါသနာတူလက္တြဲေဖာ္ညီအကိုမ်ားကား ယခုတခါ တကြဲတျပားစီ............ ၾကံဳရာအလုပ္၀င္လုပ္ၾကရင္း ဘ၀ကို႐ုန္းကန္ေနၾကသည္။ စာေရးဆရာမ်ားေဟာေျပာပြဲကိုနားေထာင္ရင္း က်ေနာ့္ရင္ထဲမခ်ိ။ တေယာက္တခြက္ေရ၀ိုင္းေလာင္းေပးလိုက္ေသာအပင္မွ ပြင့္ေနသည့္ပန္းကိုၾကည့္ရင္း သူတို႕လည္း က်ေနာ့္လိုပင္ရွိေနမည္ထင္သည္။ ေသခ်ာသည္မွာကား ထိုအခ်ိန္ကက်ေနာ့္ညီအကိုမ်ားလည္း က်ေနာ့္လိုပင္ ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ေနမည္ဆိုသည္ကို................။