လမ္း

“လမ္း”

ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းအတိုင္း

ေနာက္ျပန္ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့

ေျခေထာက္ေတြ (ဂဲ)ခဲဆြဲသလို ေလးလံလို႔

(လူနဲ႔အိမ္ အေတာ္ေ၀း က်န္ခဲ့တဲ့ေနာက္)

အ႐ိုးစြဲေနတဲ့ စိတ္နဲ႔

ကိုယ္တိုင္ေရးဆြဲထားတဲ့ ဥပေဒေအာက္မွာ

တအံု႔ေႏြးေႏြး ႏွလံုးသားေတြ ငံု႔လွ်ဳိးလို႔

(ေန႔ရက္ေတြ ပုပ္သုိးခဲ့တဲ့ေနာက္)

က်သေလာက္မွာ

က်သေလာက္ရွင္း ဘ၀မွာ

အစာအိမ္အခန္းထဲ ကၽြတ္ကၽြတ္ျမည္လို႔

(ညစာေတြ လြတ္ခဲ့တဲ့ေနာက္)

ေခါင္းက်က္ ေခါင္းစား

အၿမီးက်က္ အၿမီးစားကမာၻမွာ

ကိုယ့္အရိပ္ကိုယ္ ျပန္ဖိုက္လို႔

(ကိုယ့္အၿမီးကိုယ္ ျပန္ကိုက္မိတဲ့ေနာက္)

ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ေဘာင္းဘီတစ္ထည္ရဲ႕

အေပါက္အၿပဲ ရာဇ၀င္မွာ

စိတ္အနားစေတြ ဖြာလန္က်ဲလို႔

(အဖာအေထးေတြ ခ်ဳပ္႐ိုးျပန္ ကြဲခဲ့တဲ့ေနာက္)

ရင့္ေထာ္ေနတဲ့ အလြမ္းနာရဲ႕

အရွင္လတ္လတ္ ခြဲစိတ္ခန္းမွာ

အိပ္မက္ေတြ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ ထြက္လို႔

(မ်က္ရည္ေတြ သြင္သြင္စီးဆင္းတဲ့ေနာက္)

အေဖေရ အေမေရ

ညီေလးေရ ညီမေလးေရ

အေ၀းေရာက္ေခၚသံေတြ တုန္ယင္လုိ႔

(ေခၚသံေတြ ေခၚရာမ၀င္ေတာ့တဲ့ေနာက္)

မ်က္ရည္ေတြ အၿငိဳးႀကီးတဲ့ညမွာ

အေမ့အိမ္ ၿခံစည္း႐ိုးေတြ ယိုင္နဲ႔

ညက အိပ္ပ်က္ေလာက္ေအာင္ ရြာခဲ့လို႔

(ရင္ဘတ္ထဲ မိုးသံေတြ မစဲတဲ့ေနာက္)

ထူထူထထ ငါ့ဘ၀မွာ

ကိုယ္ထူကိုယ္ထ က်မ္းေတြနဲ႔

အလုပ္ဟူသမွ် ဖုန္ထလို႔

(အ႐ုပ္လိုပဲ ခုန္ျပခဲ့တဲ့ေနာက္)

ဒီမယ္ ဒီမယ္

ခဏေလးပါဗ်ာ

လမ္းေတြေပၚ လွမ္းေနေသးတဲ့ ဖေနာင့္ကို

ခဏေလာက္ေတာ့ သန္းေ၀ခြင့္ျပဳပါ။

(လမ္းေတြကသာ ငါ့အေပၚ လွမ္း ေခ်သြားခဲ့တဲ့ေနာက္)

ေလျပည္

(၂၉-၉-၂၀၀၉၊ နံနက္ ၄း၃၅)