စိတ္၏ေျဖရာ

ၾကားဖူးနား၀ဟာသေလးတခုကို ကိုယ္တိုင္ခံစားၾကည့္တာပါ။

႐ံုးစာေရးေမာင္ပါလတေယာက္ အရက္ေသာက္လာသည္မွာ သူ႕အသက္ရဲ႕သံုးပံုႏွစ္ပံုပင္ မကေတာ့။ စာေရးလုပ္ေနသည္မွာ ၾကာျပီျဖစ္ေသာ္လည္း ရာထူးကမတက္။ ဘယ္တက္မွာတုန္း။ ညဖက္အရက္ေသာက္ျပီး မနက္အလုပ္မသြားႏိုင္တာက တပတ္မွာ၈-ရက္ေလာက္။ တရက္ေတာင္လာမယ့္အပတ္ထဲက ခ်ည္း(ခ်ီး)ေနရသည္။ ဒီအလုပ္ေလးမျပဳတ္တာဘဲ ကံေကာင္းသည္ဆိုရမည္။ ယမကာလုလင္ဆိုျပီး ပ်ိဳပ်ိဳေမေတြက ေ၀ါင္ေ၀ါင္ေရွး ေ၀းေ၀းေရွာင္ေလေတာ့ တြယ္တာစရာကနတၳိ။ လြတ္လပ္ခ်င္တိုင္း လြတ္လပ္ေနသည္ေပါ့။

ေမာင္ပါလအလုပ္နဲ႕အိမ္ၾကား အရက္ဆိုင္ေလးတဆိုင္ကလည္းရွိေနေတာ့ နတ္တို႕ဖန္ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္။ အလုပ္ျပန္တိုင္း၀င္ျဖစ္သည္။ မပ်က္မကြက္။ အိမ္ေရာက္သည္က ညဥ့္နက္မိုးခ်ဳပ္မွ။ အရက္ဆိုင္ကထြက္လွ်င္ ၀ွဴ႐ွဴးကစားျပီးျပန္တာဆိုေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကိုအားနာ၍ျဖစ္သည္။ အရက္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ကလည္း ပိုက္ဆံမပါလွ်င္ေန၊ ေမာင္ပါလေနတိုင္းေရာက္လွ်င္ ေပ်ာ္ေနျပီ။ အရက္ထဲေရေရာေရာင္းလို႕ရလို႕ပဲလား။ အရင္ဘ၀ကပဲ ေဆြမ်ိဳးေတာ္လို႕လားမသိ။

တေန႕ေတာ့ ဘယ္သမာေဒ၀နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္မ်ားက ေမာင္ပါလကိုသနား၍ မစလိုက္သည္မသိ။ ကၽြတ္တန္း၀င္ခ်င္လာသည္။ အရက္ျဖတ္ခ်င္သည့္ စိတ္ကူးေလးတခုေပၚလာသည္။ ဆိုေတာ့ ေမာင္ပါလအရက္ျဖတ္မည္ေပါ့။ အရက္ျဖတ္မယ့္စိတ္ကူးရဲ႕ေနာက္မွာမွ သံသယေလးတခုက တို႕လို႕တြဲေလာင္း။ ေန႕တိုင္းေသာက္လာသည့္ဒီအရက္ ျဖတ္လို႕မွရပါ့မလား။ ထမင္းမစားျဖစ္ရင္ရွိမည္။ အရက္မေသာက္ျဖစ္သည့္ေန႕မရွိ။ ဟယ္............. ေယာက္်ားဘသား၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ရေအာင္ျဖတ္မည္။ မနက္ျဖန္ကစျပီးမေသာက္ေတာ့။ စိတ္ကို ဒုန္းဒုန္းခ်လိုက္သည္။ လူကလည္း အိပ္ရာေပၚ၀ုန္းကနဲ။ အိပ္ရာေဘးကေပါင္မုန္႕ကို အလစ္သုတ္ရန္ေခ်ာင္းေနသာ ၾကြက္တေကာင္ ဖ႐ူးဖ႐ူးႏွင့္ လန္႕ေျပးသြားသည္။

ေနာက္တေန႕မနက္ အလုပ္သြားသည္။ ပံုမွန္။ ေန႕လည္ထမင္းစားခ်ိန္အထိ ဘာမွမျဖစ္ေသး။ ညေနခင္း လက္ဖက္ရည္ေသာက္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ မေန႕ညကဆံုးျဖတ္ခ်က္ ေခါင္းထဲ၀င္လာသည္။ စိတ္ထဲမွာ ဒြိဟျဖစ္လာသည္။ တကယ္ျဖတ္လိုက္ရင္ေကာင္းမလား၊ ဆက္ေသာက္ရင္ေကာင္းမလား။ ျဖတ္ရမွာလည္း သံေယာဇဥ္ကမကုန္။ ခ်ီတံုခ်တံု.........။ အလုပ္လုပ္ရတာစိတ္မပါေတာ့။ စိတ္ကိုထပ္တင္းလိုက္သည္။ မေသာက္ေတာ့ဟု.......။

ညေနအလုပ္ျပီးေတာ့ အိမ္အျပန္လမ္းက အရင္လိုမလန္းဆန္း။ အရက္ဆိုင္ကိုေက်ာ္ျပီး အိမ္အေရာက္ျပန္ရမည့္ကိစၥ၊ လြမ္းသလိုလို ေဆြးသလိုလိုႏွင့္ တခုခုကိုအလိုမက်။ လမ္းေဘးအိပ္ေနေသာေခြးကိုေတာင္ သိပ္မၾကည္။ ခဲလံုးႏွင့္ေကာက္ထုျဖစ္သည္။ တဂိန္ဂိန္ေအာ္သံၾကားမွ စိတ္ထဲနည္းနည္းဘ၀င္က်သည္။ အရက္ဆိုင္မေရာက္ခင္ ခဏရပ္စဥ္းစားလိုက္ေသးသည္။ ေသခ်ာရဲ႕လား။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ေမးလိုက္သည္။ ေမာင္ပါလတဲ့။ တလပဲရွိသည္။ ႏွစ္လမရွိ။ ေသခ်ာသည္။ ဘူးဆိုလွ်င္ ဖ႐ံုမသီး။ မေသာက္ဖူးဆို လံုး၀မေသာက္။ ဆက္ေလွ်ာက္သည္။ အရက္ဆိုင္ေရွ႕ကိုျဖတ္သည္။ လွည့္၍မွ်မၾကည့္။ ႏွစ္အိမ္၊ သံုးအိမ္ေက်ာ္လာသည္။ ေလးအိမ္ေျမာက္...................

စိတ္ထဲမွာေတာ္ေတာ္ေလးေပ်ာ္သြားသည္။ အလြန္တရာေအာင္ႏိုင္ခဲသည့္ ကိုယ္စိတ္ကိုကိုယ္ထိန္းလိုက္ႏိုင္ျပီ။ “အလို........ ၾကည့္စမ္း။ ငါေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ဓာတ္ခိုင္မာပါလား။ ငါ့ကို႕ငါေတာင္ ဒီေလာက္ထင္မထားခဲ့ဘူး။ ငါ့ကိုငါ ဂုဏ္ျပဳမွျဖစ္မယ္” ေမာင္ပါလေတြးလိုက္သည္။ ဘယ္လိုဂုဏ္ျပဳရမလဲ????????????????? သိျပီ။

ေမာင္ပါလ ျပန္လွည့္ေလွ်ာက္သည္။ အရက္ဆိုင္ထဲ ရင္ေကာ့၀င္လိုက္သည္။ အရင္ကထက္က်ယ္ေသာအသံျဖင့္ အရက္တပိုင္းလွမ္းမွာသည္။ ဆိုင္ရွင္ႏွင့္တကြ ေသာက္ေနၾကသူမ်ား အထူးအဆန္းျဖစ္ကုန္၏။ ဂ႐ုမစိုက္။ အရက္ကိုဖန္ခြက္အျပည့္ငွဲ႕ကာ အေပၚေျမွာက္လိုက္ျပီး ပါးစပ္မွလည္း “ကၽြႏု္ပ္သည္ အလြန္အန္မတန္ထိန္းခ်ဳပ္ခက္သည့္ မိမိစိတ္ကို ခ်ဳပ္တည္းႏိုင္ခဲ့သည့္အတြက္ ဂုဏ္ျပဳပါသည္” ဟု ခပ္က်ယ္က်ယ္ဆိုျပီး ေမာ့ခ်လိုက္ေလသည္။ ထို႕ေနာက္ ေနာက္တခြက္....................တခြက္.......................။