“ဇ” မေသးေတာ့ ေဘးထြက္ထိုင္ရတာ ပ်င္းတယ္

စာေရးရန္ တိုက္တြန္းၾကကုန္ေသာ မိတ္ေဆြမ်ားသို႔………….

ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ျပီးေနာက္ပိုင္း စာမေရးျဖစ္။ အေမ့အိမ္ေရာက္ေတာ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းတခ်ိဳ႕ႏွင့္ ေခတၱကင္းကြာသြားျပီး သီးျခားကမၻာေလးတခုထဲ ေရာက္ေနသလိုထင္ရသည္။ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းသည္။ ေအးခ်မ္းသည္။ ထို႔ျပင္ ျပင္ပေလာကတြင္ ေပေပေတေတေနခဲ့သမွ် အေမ့အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၁၀-ႏွစ္အရြယ္ ကေလးတေယာက္ကို ေစာင့္ေရွာက္သလို ေစာင့္ေရွာက္ခံေနရသည္။ ေရခ်ိဳးတာၾကာလွ်င္ အျပင္မွတံခါးထု၍ ေတာ္ခိုင္းသည္။ စာဖတ္ေနလွ်င္ ျခင္ေဆးလာထြန္းေပးသည္။ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေပးသည္။ မိုးလင္းအိပ္ရာထသည္ႏွင့္ ဘာစားခ်င္လဲ ေမးသည္။ ယုတ္စြအဆံုး ညဖက္ခဏခဏထလွ်င္ပင္ ၀မ္းပ်က္ေနလားဟု အေမးခံရသည္။ ဒီေမတၱာေတြၾကားမွာ က်ေနာ္ခဏမိန္းေမာေပ်ာ္ေမြ႕ေနခဲ့သည္။

စာေရးဆရာၾကီး ျမသန္းတင့္၏ “က်ေနာ္ဆက္၍ေရးခ်င္ေသာ ၀တၳဳမ်ား” စာအုပ္ထဲမွ ကာယဗလ ဦးေန၀င္း (ခ) စာေရးဆရာၾကီး ရဲထြန္းလင္း၏ စကားကို သတိရမိသည္။ “စာေရးလို႔ မရေတာ့ဘူးဗ်။ စာေရးဆရာဆိုတဲ့ သတၱ၀ါမ်ားဟာ စည္းစိမ္ေလးနည္းနည္း ရွိလာျပီဆိုရင္ ပ်က္ေတာ့တာပဲ။ ေခါင္းက ဘာမွမထြက္ေတာ့ဘူး။ စာေရးဆရာဆိုတဲ့ သတၱ၀ါဟာ နည္းနည္းေလးငတ္မွ စာေကာင္းေပေကာင္း ထြက္တာ။ ငတ္ျပတ္ျခင္းဆိုတဲ့ အင္ဂ်င္စက္ၾကီးက ပိုအလုပ္လုပ္ေတာ့ စာေကာင္းေပေကာင္းေတြ ပိုထြက္တာေပ့ါဗ်ာ” ဆိုပဲ။ ဆိုင္မဆိုင္ေတာ့ မသိ။ ျပီးေတာ့ ရွိေသးသည္။ “စာေရးလို႔ မရေတာ့ဘူးဗ်၊ ပ်က္ျပီ။ ဟိုဟာေတြ မရွိေတာ့ဘူး” တဲ့။ က်ေနာ္လည္း ဟိုဟာေတြ မရွိေတာ့ဘူးလို႔ပဲ ေျပာရမလားမသိ။

ေျဖေတြးေလးနဲ႔ ျပန္ေတြးမိျပန္ေတာ့ ဒီလိုလည္းမဟုတ္ႏိုင္။ စာေရးဖို႔ ကြန္ျပဴတာဖြင့္လိုက္ရင္ မီးကျပတ္ျပီ။ မီးမျပတ္လွ်င္ အင္တာနက္လိုင္းကမေကာင္း။ မီးေရာ အင္တာနက္ေရာ အဆင္ေျပတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ ဖုန္းကလာျပန္သည္။ (ကြန္ျပဴတာကို ဖုန္းနဲ႔ခ်ိတ္ျပီး အင္တာနက္သံုးေနခ်ိန္တြင္ ဖုန္းလာလွ်င္ ကြန္နက္ရွင္းျပတ္သြားေလ့ရွိသည္) တခါလည္း စာေရးေကာင္းေနတုန္း မီးကျပတ္သြားသည္။ UPS ခံျပီးဖြင့္ရတယ္ဆိုတာ ေမ့ေနသည္။ စာေတြကို ေဆ့ဗ္လည္း မလုပ္ထားလိုက္မိ။ ပိုဆိုးသည္က UPS ၾကီး ကြန္ျပဴတာစားပြဲေပၚမွာရွိေနျပီး UPS မွန္းမသိတဲ့ က်ေနာ့္ဘ၀။ ေၾသာ္…. ဒုက ၡ.. ဒုကၡ။ အသားက်ေအာင္ ၾကိဳးစားရပါအံုးမည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ျမန္မာျပည္မွာ ဗုဒၶဘာသာထြန္းကားေနတာျဖစ္မည္။ ခႏီၱစ (သည္းခံျခင္း) တရားက်င့္လို႔ အေကာင္းဆံုးႏိုင္ငံေပကိုး။

ဒါနဲ႔ ကြန္ျပဴတာေရာ အင္တာနက္ေရာ ဖြဘြတ္ေရာ ဂ်ီေတာ့ေရာ အကုန္ပစ္ထားလိုက္သည္ (ရည္းစားမ်ားမပါ)။ ေက်ာပိုးအိတ္တလံုးလြယ္၊ ပန္းဆိုးတမ္းသြား၊ လိုခ်င္သည့္စာအုပ္မွန္သမွ် အကုန္၀ယ္လာခဲ့ျပီး တေနကုန္ တေနခမ္း စာခ်ည္းပဲ ထိုင္ဖတ္ေနေတာ့သည္။ စာမဖတ္လွ်င္ ေလွ်ာက္လည္သည္။ အဲဒီေတာ့မွ ဘယ္သူ႔ကို ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ ထြက္ေနရသည့္ ေဒါသအေပါင္းမွ ကင္းေ၀းေတာ့သည္။ ရင္းႏွီးသည့္ၾကီးေဒၚတေယာက္က နင္ကအိမ္မွာအုလိုက္၊ ဖြန္ေၾကာင္လိုက္ လုပ္ေနတာမဟုတ္လားဟု ေထာပနာျပဳသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ။ အေဟာ၀တ…….. ေကာင္းေလစြေပါ့။

အိပ္လိုက္၊ စားလိုက္၊ ဖတ္လိုက္၊ ေၾကာင္လိုက္၊ အုလိုက္ႏွင့္ ၾကာေတာ့လည္း ပ်င္းလာျပန္သည္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ဆင္ျခင္မိသည္။ မေလးရွားမွာတုန္းက စားစရာမရွိလို႔ ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီ သံုးနာရီထိအိပ္၊ ေန႔လည္စာနဲ႕ ညစာေပါင္းစား၊ ရသမွ်အခ်ိန္သတင္းဖတ္၊ စာေရး၊ ဘာပြဲေဟ့ဆိုရင္ လတ္လ်ားလတ္လ်ားနဲ႔ ေရွ႕ဆံုးက တက္တက္ၾကြၾကြ၊ မမွန္ဘူးထင္ရင္ ဆတ္ဆတ္ထိမခံျပန္ခ်ဲ၊ အဲဒီေမာင္ပါလ ျပဴတစ္ျပဴတစ္ႏွင့္ ေခါင္းျပန္ေထာင္လာသည္။ ဇကမေသးေတာ့ ေဘးထြက္ထိုင္ရတာ ပ်င္းလာသည္။ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္းက ေပးဆပ္ခဲ့ရတာမ်ားလြန္းေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႕ေတာ့မစြန္႔ပစ္ႏိုင္။ ၾကမ္းတမ္းေပမယ့္ ေနေပ်ာ္ခဲ့တဲ့ဘ၀ကို ျပန္တမ္းတလာသည္။

ဒီေတာ့………….
ဆက္ရန္ရွိပါသည္ေပါ့ဗ်ာ….။

ေမာင္ပါလ
၈.၆.၂၀၁၂