အရင္းပိုင္းၾကီး က်န္ပါေသးတယ္

ေမာင္ပါလလည္း စာမေရးျဖစ္တာေတာ္ေတာ္ၾကာျပီ။ သူငယ္ခ်င္း၊ ညီအကိုေတြကလည္း ေရးဖို႕တိုက္တြန္းေနၾကတယ္။ ပို႕စ္အသစ္ဖတ္ခ်င္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ေမးလ္တခ်ိဳ႕လည္း ေရာက္လာပါတယ္။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥေတြမ်ားေနေတာ့ စာေရးဖို႕အခ်ိန္မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဟိုက ဒီက သတင္းေလး၊ ေဆာင္းပါေလးယူတင္လိုက္၊ ေမးလ္ကရတာေလးေတြတင္လိုက္နဲ႕ပဲ ဘေလာ့ခ္ကို အသက္ဆက္ေနရတယ္။

စာလာဖတ္ၾကတဲ့မိတ္ေဆြေတြကိုလည္း အားနာပါတယ္။ စာေရးဖို႕ တိုက္တြန္းအားေပးၾကတာကိုလည္း ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္မိပါတယ္။ ညီအကို၊ ေမာင္ႏွမေတြအားလံုးကို ေမာင္ပါလၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ ပံုျပင္ေလးတပုဒ္နဲ႕ပဲ ေတာင္းပန္ပါရေစေတာ့…………။

တခါတုန္းက ရြာတရြာမွာ ဆင္းရဲသားလင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေနထိုင္ၾကသတဲ့။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ဟာ ဆင္းရဲလြန္းလို႕ အိမ္ပိုင္ယာပိုင္နဲ႕မေနႏိုင္ၾကဘဲ မိန္းမျဖစ္သူရဲ႕မိဘေတြအိမ္မွာပဲ ကပ္ေနၾကရတယ္။ ေယာကၡမအိမ္မွာကလည္း ကေလးဘုစုခ႐ုေတြနဲ႕၊ အဖိုးၾကီး အဖြားၾကီးပဲရွိတာဆိုေတာ့ သားမက္တေယာက္တည္းက တအိမ္လံုးစားဖို႕ ရွာေနရတာေပါ့။

ေယာကၡမကလည္း သားမက္ကို အလိမၼာေလးနဲ႕ ေျမွာက္ျပီးခိုင္းေလ့ရွိတယ္။ သားမက္လုပ္စာ စားေနရတာကိုး။ သားမက္ကလည္း သူ႕ကိုေျမွာက္ခိုင္းမွန္းသိေပမယ့္ သူမ်ားအိမ္မွာကပ္ေနရတာဆိုေတာ့ ေရလိုက္ငါးလိုက္ေနရတာေပါ့။

အဲလိုေနလာၾကရင္းနဲ႕တေန႕ေတာ့ သားမက္ျဖစ္သူက ေတာထဲသြား၊ ထင္းေခြျပီးျပန္လာ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေယာကၡမက “ငါ့သားရယ္…. မင္းထမ္းလာတဲ့ထင္းစည္းက ၾကီးလိုက္တာ။ ထင္းေခ်ာင္းေတြကလည္း ေကာင္းမွေကာင္း။ မင္းလည္း ပင္ပန္းလွပါျပီ။ မင္းကိုရတဲ့ ငါ့သမီးလည္း ကံေကာင္းတာပါပဲ” လို႕ ေျမွာက္ေျပာေလး ေျပာလိုက္တယ္။

သားမက္လည္း အိမ္ေပၚတက္၊ ေရတခြက္အရင္ေသာက္ျပီးေတာ့
“ဟုတ္လားအေမေရ……. ခုက်ေနာ္ထမ္းလာတဲ့ထင္းစည္းက အဖ်ားေလးေတြ ခ်ိဳင္လာ႐ံုပဲရွိေသးတာ။ ေတာထဲမွာ အရင္းပိုင္းၾကီးတခုလံုး ရွိေသးတယ္။ ေနာက္ေန႕မွ အဲဒီအရင္းပိုင္းၾကီး ထမ္းလာခဲ့မယ္” လို႕ ေယာကၡမကို ျပန္ေျပာလိုက္သတဲ့။

အားေပးၾကတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား…………
ေမာင္ပါလမွာလည္း  ထမ္းဖို႕အရင္းပိုင္းၾကီးတခုလံုး ေတာထဲမွာရွိေနပါေသးတယ္ခင္ဗ်ား……..။

(စာလာဖတ္ၾကသူမ်ားအား အစဥ္ေက်းဇူးတင္ေလးစားလ်က္)

ေမာင္ပါလ