ၾကည့္မွန္ကြဲေလးတခ်ပ္

(မွန္ဟုသံုးႏႈန္းရာ၌ ျပဒါးပါေသာၾကည့္မွန္မ်ားကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္)

မွန္သည္ လူတို႕ႏွင့္ ေန႕စဥ္ထိေတြ႕ေနရေသာ အသံုးျပဳခံအရာ၀တၳဳတခု ျဖစ္သည္။ မရွိမျဖစ္ပစၥည္း ဟုမဆိုအပ္ေသာ္လည္း မျဖစ္မေန အသံုးျပဳေနၾကရသည္။ မနက္မိုးလင္းအိပ္ရာထျပီး မ်က္ႏွာသစ္၊ ေရခ်ိဳး၊ ေခါင္းဖီး၊ အလွျပင္သည့္ အခ်ိန္မွစ၍ ညအိပ္ရာ၀င္သည့္အခ်ိန္အထိ တခ်ိန္မဟုတ္တခ်ိန္ အသံုး၀င္ေနတတ္သည္။ ကုန္ကုန္ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ မ်က္မျမင္တေယာက္သည္ သူ႕အတြက္ မည္သို႕မွအသံုးမ၀င္ႏိုင္သည့္ မွန္ကိုကိုင္ကာ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစြာ မ်က္ရည္၀ဲေနသည့္အျဖစ္ကိုပင္ ၾကံဳခဲ့ရဖူးသည္။

က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ၄င္းမွန္မ်ားႏွင့္ ကစားခဲ့ဖူးသည္။ (စာဖတ္သူမ်ားလည္း ကစားခဲ့ၾကဖူးမည္ ထင္ပါသည္) အေမ၊ အမမ်ား သနပ္ခါးလိမ္းရာတြင္ အသံုးျပဳေသာမွန္ကို တိတ္တဆိတ္ယူ၍ ေနေရာင္တြင္ထားကာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏မ်က္ႏွာေပၚသို႕ ေနေရာင္က်ျပီး မ်က္စိက်ိန္းေစရန္ ေနာက္ေျပာင္ကစားခဲ့ၾကသည္။ အ႐ိုက္ခံရဖန္၊ ေခါင္းအေခါက္ခံရဖန္ မ်ားလာသည့္အခ်ိန္တြင္ အိမ္မွမွန္ကို ေျခဦးမလွည့္ေတာ့။ လမ္းေဘးအမႈိက္ပံုမ်ားတြင္ စြန္႕ပစ္ထားေသာ မွန္ကြဲကေလးမ်ားကိုရွာကာ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ ကစားခဲ့ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ မွန္ကြဲမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေျခလက္ထိခိုက္ရွနာမည္ဟုဆိုကာ အ႐ိုက္ခံရသည္မွ မလြတ္ခဲ့။
ထိုစဥ္တုန္းက မွန္ကြဲကေလးမ်ားသည္ က်ေနာ့္အတြက္ ကစားစရာပစၥည္းတခု သက္သက္မွ်သာ။

အရြယ္ေရာက္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ေတာ့ ထိုမွန္ကြဲကေလးမ်ားကို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ တခ်ိဳ႕ကေလးမ်ား မွန္ကြဲမ်ားႏွင့္ ကစားေနသည္ကို ျမင္သည့္အခါက်မွသာ “ငါတို႕လည္း ဒီလိုကစားခဲ့ဖူးၾကတာပဲ” ဟု အမွတ္ထင္ထင္ေတြးျဖစ္ခဲ့သည္။ ထို႕ထက္ပို၍ မွန္ႏွင့္ပတ္သတ္သည့္ အမွတ္ရစရာ ဘာမွမရွိခဲ့။ သို႕ေသာ္ ထိုမွန္ကြဲေလးတခ်ပ္သည္ က်ေနာ့္ထံသို႕ ေတြးစရာတခ်ိဳ႕ကို ယူလာေပးခဲ့သည္။ က်ေနာ့္ဘ၀တစိတ္တေဒသကို ေျပာင္းလဲသြားေစရန္ ထိုမွန္ကြဲကေလးက ဦးေဆာင္လမ္းျပလုပ္ေပးခဲ့သည္။

တေန႕…………. ကေလးတသိုက္ မွန္ကြဲမ်ားႏွင့္ တေယာက္ကိုတေယာက္ ေနာက္ေျပာင္ကစားေနသည္ကို ေငးၾကည့္ေနခဲ့သည္။ က်ေနာ္ၾကည့္ေနရင္းပင္ ကေလးတေယာက္ေနေရာင္တြင္ထား၍ ထိုးလိုက္ေသာမွန္မွအလင္းေရာင္သည္ အေမွာင္ရိပ္က်လ်က္ရွိေသာ သစ္ပင္တပင္၏ သစ္ေခါင္းေပါက္အတြင္းသို႕ တိုက္႐ိုက္က်ေရာက္သြားျပီး ထိုသစ္ေခါင္းေပါက္အတြင္းပိုင္းကို ႐ုတ္တရက္ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း ျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထို႕ေနာက္တြင္ေတာ့………………..

က်ေနာ္စာအနည္းငယ္သာ တတ္ပါသည္။ ႐ိုက္ေထာင့္၊ ျပန္ေထာင့္မ်ား၊ အလင္းျပန္နိယာမမ်ားကို နားမလည္ပါ။ ထိုသည္မ်ားမွာ ႐ူပေဗဒႏွင့္ပတ္သတ္လား၊ သခ်ၤာေဗဒႏွင့္ပတ္သတ္လား ဆိုသည္ကိုပင္ ကြဲကြဲျပားျပား မသိပါ။ ေနတြင္ ကိုယ္ပိုင္အလင္းေရာင္ရွိသည္ဟု ငယ္စဥ္ကဖတ္မွတ္ဖူးခဲ့သည္။ မွန္တခ်ပ္တြင္ေတာ့ ဘာအလင္းေရာင္၊ ဘာပိုင္ဆိုင္မႈမွမရွိပါ။ ကိုယ္ပိုင္အလင္းေရာင္မရွိေသာမွန္သည္ ကိုယ္ပိုင္အလင္းေရာင္ရွိေသာေန မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္သည့္အရာကို သူ႕အကူအညီျဖင့္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သူ႕အား ၾကားခံအကူပစၥည္းတခုအျဖင့္ ေနေရာင္ထဲတြင္ထားကာ ေနေရာင္မက်ေရာက္ႏိုင္ေသာ ေနရာမ်ားကို အလင္းရေစႏိုင္သည္။

ထိုသင္ခန္းစာသည္ က်ေနာ့္ဘ၀ကို ေျပာင္းလဲေစခဲ့သည္။ က်ေနာ့္၌ အတတ္ပညာ၊ ပိုင္ဆိုင္မႈ ဘာတခုမွမရွိပါ။ သို႕ေသာ္ မွန္ကြဲေလးတခ်ပ္သည္ က်ေနာ္ေလွ်ာက္ရမည့္ ေမွာင္ေနေသာလမ္းကို အလင္းေရာင္ရေစခဲ့သည္။ လူတိုင္းက အားက်ေလးစားတန္ဖိုးထားသည့္ ေနကဲ့သို႕ေသာ လူတေယာက္ဘ၀ကို က်ေနာ္မမက္ေမာေတာ့ပါ။ မတြယ္တာေတာ့ပါ။ ေန၏အလင္းေရာင္ကိုအလိုရွိေနေသာ အေမွာင္ရိပ္မ်ားကို အလင္းေရာင္ရေစရန္အတြက္ ၾကားခံပစၥည္းေလးတခုအျဖင့္ စေတးခံရေသာ ေနပူထဲမွမွန္ကြဲေလးတခ်ပ္ကို က်ေနာ္ျမတ္ႏိုးခဲ့သည္။ ထိုမွန္ကြဲေလးအတိုင္း က်င့္ၾကံေနထိုင္ခဲ့သည္။

ေနသည္ သတၱေလာကအတြက္ မရွိမျဖစ္ေသာအရာ၀တၳဳျဖစ္သည္။ မွန္သည္ လူတို႕မျဖစ္မေနအသံုးျပဳၾကေသာ္လည္း မရွိမျဖစ္မဟုတ္ပါ။ မွန္ကြဲတခ်ပ္ဆိုလွ်င္ ဆိုဖြယ္ရာမရွိေတာ့ေပ။ ေနႏွင့္ မွန္ကြဲေလးတခ်ပ္ကို ႏႈိင္းယွဥ္မည္ဆိုရင္ ေနကိုသာ လူမ်ားတမ္းတၾကပါလိမ့္မည္။ လမ္းေဘးတြင္ အသံုးမျပဳေတာ့သည့္အတြက္ စြန္႕ပစ္ခံထားရေသာ မွန္ကြဲေလးတခ်ပ္ကို သတိပင္ရၾကမည္မဟုတ္ပါ။ က်ေနာ္သည္ ထိုမွန္ကြဲေလးတခ်ပ္သာ ျဖစ္ပါသည္။

ေမာင္ပါလ