ေရႊသမင္အလိုက္လြဲတဲ့ အညာသားေလးဖိုးေတ

အမွန္တကယ္ျဖစ္ရပ္မွန္အား နာမည္ေျပာင္း၍ ခံစားေရးဖြဲ႕ထားပါသည္။

က်ဳပ္နာမည္ ဖိုးေတ။ ေနတာက အထက္ျမန္မာျပည္။ ေအာက္ျပည္သားေတြစကားအရ က်ဳပ္ကအညာသားေပါ့။ ပညာအရည္အခ်င္းကေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းစာေတာင္ ဆရာေတာ္လက္သံေျပာင္လို႕ အကုန္ေအာင္ေအာင္မေနႏိုင္ဘူး။ အဘတို႕ အမတို႕ကလည္း စာသင္ရင္သင္ မသင္ရင္လယ္ထဲဆင္းပဲ။ နည္းနည္းေလးမွကို မေလွ်ာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ အဘတို႕ကိုလယ္လုပ္ကူလိုက္၊ ကၽြဲေက်ာင္းႏြားေက်ာင္းလိုက္နဲ႕ လူပ်ိဳေပါက္ေတာင္ေက်ာ္လာျပီ။ ရြာမွာေနရတာကလည္း တကယ္ကိုမလြယ္။ က်ဳပ္တို႕လို လယ္ပိုင္၊ ယာပိုင္မရွိတဲ့သူေတြအဖို႕ တေန႕တေန႕ မိုးလင္းကမိုးခ်ဳပ္ ထြန္တံုးနဲ႕ႏြားဖက္႐ုန္းလို႕မွ ထမင္းကနပ္မမွန္ခ်င္။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္လည္း လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္းရွာရျပီ။ က်ဳပ္ငဖိုးေတတို႕ ကံေကာင္းလိုက္ပံုမ်ားကေတာ့ ရန္ကုန္က ေအးဂ်င့္ဆိုလား ဘာလား က်ဳပ္တို႕ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္တ၀ိုက္မွာ လူစုေနတယ္ဆိုသတင္းက ပန္းသတင္းေလညွင္းေဆာင္လာေရာဗ်ိဳ႕။ လူစုေနတယ္ဆိုလို႕ လန္႕လည္းမသြားနဲ႕အံုး။ သူပုန္ထဖို႕၊ ေတာ္လွန္ဖို႕မဟုတ္ဘူး။
မေလးရွားသြားဖို႕ဗ်......... မေလးရွား.......... မေလးရွား.............

သြားရမွာကလည္း ၾကည့္အံုးေလဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႕က ပိုက္ဆံတျပားမွကုန္စရာမလို။ အားလံုး တာ၀န္ယူတယ္ဆိုပဲဗ်။ အံမယ္.....အ၀တ္အစားဖိုးကအစ စိုက္ေပးမယ္တဲ့ဗ်ာ။ ကဲ....... က်ဳပ္လိုငမြဲအတြက္ ေခြးဘုရားပြဲေတြ႕တယ္ဆိုရင္ မလြန္ေလာက္ဘူးထင္တယ္ေနာ့။ သြားမယ္ဆိုေတာ့ စာရြက္ထဲမွာလက္မွတ္ထိုးခိုင္းလို႕ ထိုးလိုက္ရတယ္။ ေအးဂ်င့္ဖတ္ျပတာကေတာ့ဗ်ာ....... မေလးရွားမွာ သံုးႏွစ္အလုပ္လုပ္ရမယ္။ တႏွစ္ခြဲလုပ္တဲ့လုပ္ခကို သူ႕ကိုျပန္ေပးရမယ္။ တႏွစ္ခြဲလုပ္ေပးျပီး က်န္တဲ့တႏွစ္ခြဲက ကိုယ့္ဘာသာကို ယူရမယ္။ သူတ၀က္ ကိုတ၀က္ေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႕အတြက္ကေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ။ ဗမာစကားမွာ “အရင္းမစိုက္ ေလွထိုးလိုက္” လို႕ေတာင္ဆိုထားတာပဲ။ ခုက ပိုက္ဆံတျပားမွမကုန္ဘဲ ႏိုင္ငံျခားဆိုတာၾကီးကို ေရာက္အံုးမွာဆိုေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ တံခြန္နဲ႕ကုကၠား၊ ငဖိုးေတတို႕ မေလးရွားကိုလစ္လာျပီေပါ့။

ဒီလိုနဲ႕ အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္မစီးဖူးတဲ့ ေလယာဥ္ၾကီးကိုစီးျပီး က်ဳပ္မေလးရွားေရာက္လာတာေပါ့။ သူေ႒းကဆိုလား၊ တရုတ္ေအးဂ်င့္ကဆိုလား လာၾကိဳဖို႕အလုပ္မအားေသးဘူးဆိုလို႕ က်ဳပ္တို႕ေလယာဥ္ကြင္းမွာ ႏွစ္ညအိပ္လိုက္ရေသးတယ္။ ေအးခ်က္ကေတာ့ လက္ကုန္ပဲဗ်ိဳ႕။ အခုနာမည္ၾကီးေနတဲ့ဟိုတယ္ၾကီးေတြလည္း အဲလိုပဲေနမွာပဲ။ ေလယာဥ္ကြင္းမွာ ေသာက္စရာေရမရွိလို႕ အိမ္သာထဲကေရေတာင္ေသာက္လိုက္ရေသးတယ္။ အိမ္သာဆိုလို႕လည္း အထင္ေသးမသြားနဲ႕အံုး။ က်ဳပ္တို႕ရြာက အခ်မ္းသာဆံုးသူၾကီးေနတဲ့အိမ္ထက္ေတာင္ အဆတရာမကေကာင္းေသး၊ သန္႕ေသးတယ္။ ေမႊးလည္း ေမႊးေနတာပဲ။ အဲေတာ့ ခုေခတ္စားေနတဲ့ ေရသန္႕ဗူးလိုပါပဲ။ ဗူးနဲ႕မထည့္ထားတာတခုပဲကြာတယ္။ က်ဳပ္အညာသားေတာင္ မနည္းဘူးေခတ္မီလာျပီ။ ကိုေရႊေအးဂ်င့္ကို တေန႕ ၁၅-ခါေလာက္ဦးခ်မိတယ္။

အင္း......တိုတိုပဲေျပာေတာ့မယ္ဗ်ာ။ အလုပ္ထဲေရာက္။ အလုပ္ကနည္းနည္းေတာ့ပင္ပန္းတာေပါ့။ က်ဳပ္တို႕အဖို႕ ဒီလိုအလုပ္ေတြက အဟုတ္ကိုပ်င္းတာေပါ့ဗ်ာ။ စားရတာလည္းၾကည့္အံုးေလ။ မေလးရွားမွာ ပ်င္းလို႕ထမင္းမခ်က္ဘဲ စားတဲ့ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ကို ရြာမွာတုန္းကဆို ျမင္ေတာင္မျမင္ဖူးဘူး။ ရြာမွာ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုမကပ္ႏိုင္တဲ့ ၾကက္ဥလား၊ မေလးရွားမွာ ေဂၚလီ႐ိုက္လို႕ရတယ္။ ရြာမွာခ်က္အရက္က နပ္မွန္ေအာင္မေသာက္ႏိုင္ဘူး။ ဒီမွာကေတာ့ ၀ီစကီမွ ၀ီစကီ။ အလုပ္ပိတ္ရက္ဆို ျမန္မာစားေသာက္ဆိုင္ေတြက ေကာင္မေလးေတြေငးရင္း ဘီယာျမံဳ႕ရတဲ့အရသာ။ ဘာနဲ႕မွမလဲႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႕လည္း ၾကံဳရင္၀င္ကစ္သြားၾကည့္လိုက္အံုး။ က်ဳပ္ကအပိုမေျပာတတ္ဘူး။

စားရင္း၊ ေသာက္ရင္း၊ လုပ္ရင္းနဲ႕ တႏွစ္ခြဲက ဘာၾကာလိုက္လို႕လဲ။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ.........က်ဳပ္ကံဆိုးသူ ေမာင္ရွင္ျဖစ္သြားတယ္။ တႏွစ္ခြဲျပီး ႏွစ္လ၊ သံုးလအၾကာမွာပဲ မေလးရွားမွာ စီးပြားေရးက်တယ္တဲ့။ စက္႐ံုေတြက အလုပ္မရွိလို႕ လူေလ်ာ့တဲ့အထဲ က်ဳပ္ဖိုးေတပါသြားတယ္။ သူေ႒းကျပန္ပို႕ေပးမယ္တဲ့။ တႏွစ္ခြဲလံုးလုပ္လို႕ရတဲ့ပိုက္ဆံ က်ဳပ္အတြက္တျပားမွ မက်န္ေသးဘူးေလ။ က်ဳပ္ဘယ္လိုျပန္ႏိုင္မွာတုန္း။ ဒီေတာ့ နည္းစပ္ရာသူငယ္ခ်င္းအဆက္အသြယ္နဲ႕ ယင္မ,ေတာင္မသန္းဖူးေသးတဲ့ က်ဳပ္လူပ်ဳိေလးဖိုးေတ O (အို) ျဖစ္ရျပီေပါ့။

အိုဆိုေတာ့လည္း အိုေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္ကရြာျပန္ျပီး ငပိနဲ႕မွမစားခ်င္တာ။ ျပီးေတာ့ က်ဳပ္တေယာက္တည္းမွမဟုတ္တာ။ မိုးျပိဳအမ်ားေပါ့။ မေလးရွားမွာ အိုေတြ လိုက္႐ိုက္သတ္ရင္ေတာင္ ႐ိုက္သတ္တဲ့လူေတြ လက္ေလွ်ာ့သြားရမယ္။ ဒါနဲ႕မ်ားေတာင္ ဖမ္းအံုးမယ္တဲ့။ ဖိုးေတ ရီခ်င္တယ္။ အိုျပီဆိုေတာ့ ဖိုးေတလည္းအ,ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လို႕မရေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ကိုေက်ာ္မယ့္ေကာင္ေတြၾကီးပဲဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့လူရည္လည္ရတာေပါ့။ အလုပ္ႏွစ္လုပ္၊ သံုးလုပ္ေလာက္ေျပာင္းျပီးေတာ့ က်ဳပ္လည္းလူလည္ျဖစ္ျပီေပါ့။

က်ဳပ္အတြက္ ဒီေလာကကစကားတခြန္းက အရမ္းစိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေနတယ္။ UN ကဒ္လုပ္ျပီး တတိယႏိုင္ငံသြားၾကတယ္ ဆိုတဲ့စကား။ က်ဳပ္က တတိယတန္းေတာင္မေအာင္ဖူးဆိုေတာ့ တတိယႏိုင္ငံဘယ္လိုသိမွာတုန္း။ သူမ်ားေတြေျပာတာကေတာ့ အေမရိကတို႕၊ ကေနဒါတို႕ဆိုပဲ။ အေမရိကဆိုရင္ေတာ့ မဆိုးဘူး။ က်ဳပ္လည္းသြားခ်င္တာပဲ။ ဒီေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရလဲ က်ဳပ္စံုစမ္းရတာေပါ့။ အား.........ပါး............ေတာ္ေတာ္မလြယ္ဘူးဆိုပဲ။ ျမန္မာဆိုပိုဆိုးတယ္တဲ့။ က်ဳပ္က အညာသား ျမန္မာစစ္စစ္ဆိုေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႕လည္း ျမန္မာျပည္မွာ ဒုကၡေရာက္လို႕ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ လာအလုပ္လုပ္ရတဲ့ဒုကၡသည္ပဲ။ က်ဳပ္တို႕ရြာမွာလုပ္စားလည္း ထမင္းမွနပ္မမွန္တာ။ က်ဳပ္နည္းနည္းေတာ့သိတာေပါ့။ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့အစိုးရမေကာင္းဘူးဆိုတာ။ ဘာ................ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့အစိုးရက ဗမာအစိုးရမိုလို႕ ဗမာေတြမရတာ....... ဟုတ္လား။ ေၾသာ္.......... UN ရယ္။ က်ဳပ္စာမတတ္၊ ေပမတတ္ အညာသားေတာင္ သိပါေသးတယ္။ က်ဳပ္တို႕က ထမင္းနပ္မမွန္တဲ့ ေတာကအညာသားဗမာေတြပါ။ ဟိုအင္တာနက္ဆိုလား အဲမွာဖတ္မိတဲ့သူငယ္ခ်င္းေျပာျပဖူးတဲ့ စကၤာပူကို တပတ္တခါေလယာဥ္ပ်ံနဲ႕ ဆံပင္သြားသြားညွပ္တဲ့ ဗမာေတြကိုၾကည့္ျပီး က်ဳပ္တို႕နဲ႕ႏိႈင္းယွဥ္ေနတာလား။ ခက္.............ခက္ရခ်ည္ေသးရဲ႕ UN ရယ္။

က်ဳပ္ဖိုးေတပဲဟာ။ တနည္းမရ တနည္းေပါ့။ စာမတတ္ေပမယ့္ က်ဳပ္လည္းမညံ့ပါဘူး။ သူမ်ားေျပာတာမွတ္ထားရင္ စာတတ္တဲ့ေကာင္ေတြထက္ေတာင္ ေျပာႏိုင္ေသးတယ္။ ဘာတ့ဲ.......... “ၾကက္ကန္းခြပ္လို႕ ပြဲကၽြတ္ေအာင္ႏိုင္ေသးသပ၊ ကံဆိုင္လို႕တကယ္၊ ခ်က္ေကာင္းကို တြယ္မိရင္၊ ေရသည္ေမာင္ေမာင္ လူေနလွလို႕၊ ေရႊခ်သလို ေျပာင္လိမ့္မယ္” တဲ့။ ေတြ႕လား ခင္ဗ်ားတို႕ စာတတ္ပါတယ္ဆိုတဲ့သူေတြကို က်ဳပ္ဖိုးေတက ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးတယ္။ ထားလိုက္ပါေတာ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္အေၾကာင္းဆက္ရအံုးမယ္။ က်ဳပ္ကံေကာင္းခ်က္ကေတာ့ ေျပာရင္ယံုမွာေတာင္မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ေျပာင္းတဲ့အလုပ္မွာ အတူတူလုပ္ရတဲ့ေကာင္က ခ်င္းလူမ်ိဳးဗ်ာ။ က်ဳပ္ရြာမွာတုန္းက ခ်င္းဆိုတာ က်ဳပ္တို႕သံုးတဲ့ ျခင္းေတာင္းေတြပဲသိတာ။ (မွတ္ခ်က္- စာလံုးေပါင္းကြာပါသည္။ သတိထားပါဖတ္ပါ။) မေလးရွားေရာက္မွ ျမန္မာျပည္မွာ ခ်င္းလူမ်ိဳးရွိတယ္ဆိုတာသိတာ။ ေတာကအညာသားဆိုေတာ့လည္း ဗဟုသုတနည္းတယ္ဗ်ာ။ ခြင့္လႊတ္ဗ်ာ။ ဒီေကာင္က UN ကဒ္နဲ႕ဗ်။ က်ဳပ္မွာဗ်ာ....... သူ႕ကဒ္ေလးကိုင္ကိုင္ၾကည့္ျပီး အေမရိက႐ူး ႐ူးလိုက္ရတာ။ ခင္ဗ်ားတို႕မ်ားေတြ႕ရင္ မ်က္ရည္ေတာင္က်မယ္။ သူကလည္းသြားရေတာ့မယ္ဆိုပဲဗ်။ အဲဒီေကာင္ဗ်ာ..........မိုက္ခ်က္ကေတာ့ မသြားခ်င္ဘူးတဲ့။ အရင္ေရာက္သြားတဲ့သူ႕အမ်ိဳးေတြေျပာေတာ့ ဒုကၡေရာက္ေနတယ္တဲ့။ ေရာက္မွာေပါ့ဗ်။ ဟိုမွာေရာက္ျပီး ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္၊ မိုးမျမင္ေလမျမင္ အရက္ခ်ည္းပဲထိုင္ေသာက္ေနမွေတာ့။ နင့္ေမကလႊား............နည္းေတာင္ နည္းေသးတယ္။ က်ဳပ္ဘာမသိညာမသိ အညာသားေတာင္ သိေသးတယ္။

က်ဳပ္ ဂြင္ဆင္ရျပီ။ ဒီေကာင္ကိုကပ္။ ေျမွာက္ေပါင္း၊ အရက္တိုက္၊ ျပီးေတာ့ နည္းနည္းေလးအစ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ မင္းမသြားခ်င္ရင္ မင္းကဒ္နဲ႕ငါသြားလို႕မရဘူးလားလို႕ မသိမသာေလးေမးလိုက္တယ္။ မင္းသြားရဲလို႕လားတဲ့၊ က်ဳပ္ကိုျပန္ေမးတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ေမာင္ဘခ်စ္ သြားမယ္ကြာ။ အဲဒါဆို မေလးရွားမွာ လုပ္ဖို႕ငါတာ၀န္ယူတယ္၊ အေမရိကေရာက္ရင္ေတာ့ မင္းျပႆနာမင္းရွင္းတဲ့။ က်ဳပ္အဖို႕အိုေကေပါ့ဗ်ာ။ ေရာက္သြားဖို႕ကအဓိကပဲ။ အဲဒီညမွာပဲ က်ဳပ္ျခစ္ျခစ္ျခဳပ္ျခဳပ္စုထားတဲ့ မေလးေငြ ၈၀၀၀ (ရွစ္ေထာင္) နဲ႕ ေရႊဆြဲၾကိဳးေလးတကံုး ကိုေရႊခ်င္းကို ပူေဇမိလိုက္တယ္။ မသြားခင္ေနာက္ဆံုး မေလးရွား UN ႐ံုးမွာလုပ္ရတဲ့ လက္မွတ္ထိုးဖို႕နဲ႕ လူေတြ႕စစ္ျပီးေတာ့ ကိုေရႊခ်င္းနဲ႕က်ဳပ္ လူစားလိုက္တယ္ေလ။ က်ဳပ္မသြားခင္ စုထားတဲ့မေလးေငြ ၅၀၀၀ (ငါးေထာင္) သြားခါနီးေလးမွာမွ ထပ္ျပီးေပးခဲ့ပါေသးတယ္ဗ်ာ။

ဘုမသိဘမသိအညာသား မေလးရွားကေနတဆင့္ အေမရိကကိုေရာက္လာပါတယ္။ အားလံုးေခ်ာေခ်ာေမာေမာပါပဲ။ တႏွစ္အတြင္း ဘာျပႆနာမွမရွိခဲ့ဘူး။ တႏွစ္ဆိုေတာ့ အဂၤလိပ္စကားလည္း က်ဳပ္ေတာ္ေတာ္တန္တန္ေျပာတတ္ေနျပီ။ သူတို႕ေျပာတာကိုလည္း ေျခဟန္လက္ဟန္နဲ႕နားလည္ေနျပီ။ အညာသားဆိုျပီး ေလ်ာ့ေတာ့မတြက္နဲ႕။ ဟုတ္လား။ အဲဗ်ာ...... Green Card ေလွ်ာက္တဲ့အခ်ိန္က်မွ ျပႆနာကစျပီ။ DHS (Department of Homeland Security)က အရာရွိမတေယာက္က က်ဳပ္လူစားလဲလာတာ ဘယ္လိုလုပ္ျပီးသိသြားမသိပါဘူး။ ကြိဳင္ေတြထပူကုန္ေရာဗ်ိဳ႕......... ျပႆနာကေတာက္ေလွ်ာက္။ FBI ကဆိုလား က်ဳပ္ကိစၥကို ကိုင္ေနတယ္ဆိုပဲ။ က်ဳပ္ေျပာသံၾကားရတာေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္လံုျခံဳေရးအဆင့္ထိေတာင္ ေရာက္ေနတယ္ဆိုပဲ။ က်ဳပ္လည္းဘာလုပ္လို႕ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ။ သူတို႕ေျပာေနတာေတြလည္း လံုးေစ့ပတ္ေစ့နားမလည္။ မ်က္စိသူငယ္၊ နားသူငယ္နဲ႕ ဟိုနားငုတ္တုတ္၊ ဒီနားငုတ္တုတ္၊ သူတို႕ေျပာေနတာ ဘာမွန္းမသိ ေခါင္းညိတ္လိုက္နဲ႕။ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ရြာက ထြန္တံုးနဲ႕ႏြားပဲ ေျပးေျပးျပီး ျမင္ေနတယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္ေလ............... ဟိုးလူမရွိတဲ့ေနရာသြားျပီးေတာ့ “အေမေရ..............အေမ့သား အညာသားလူလည္ၾကီး..... တံလွ်ပ္ေရထင္လို႕ ေရႊသမင္အလိုက္လြဲခဲ့ျပီဗ်” လို႕သာ အေမၾကားေအာင္ ဟစ္လိုက္ခ်င္ေတာ့တာပါပဲ....................................။