“ခ်ည္တိုင္မဲ့ရင္ခြင္”
တကယ္ေတာ့
သံေယာဇဥ္ဆိုတဲ့ၾကိဳးနဲ႕
ဘ၀ကိုထုပ္ပိုးခ်င္ခဲ့တာပါ။
ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ပြင့္ဖတ္ေတြနဲ႕
ဘ၀ျပဇာတ္ကို စင္တင္ခဲ့တာပါ။
ပက္ၾကားအက္ႏွလံုးသားေပၚမွာေတာ့
အထီးက်န္ေမတၱာပန္းေတြပဲ
ညိႈးႏြမ္းစြာပြင့္လို႕ေပါ့။
ငါ့နံရိုးတေခ်ာင္းကိုျပန္ရွာေတြ႕ဖို႕
ေျခဆန္႕ခဲ့ရတဲ့ေန႕ရက္ေတြမွာ
ေပြ႕ဖက္စရာေကာင္းကင္ေတြ
တခုျပီးတခုလဲျပိဳ
ငါတိတ္တဆိတ္ငိုခဲ့ေပါင္းမ်ားျပီ။
အၾကင္နာတပိုင္းတစကိုေတာင္
ခ်ျပဖို႕အခြင့္အလမ္းမဲ့
ရင္ကိုတည့္တည့္ခြင္းတဲ့
ဖူးစာေရးနတ္မင္းရဲ႕ျမွားေတြကလည္း
ႏွလံုးသားကို ထုတ္ခ်င္းေဖာက္
တျခားေရာက္သြားတာခ်ည္းပဲ။
ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚကအခ်စ္လို
လြယ္လြယ္ဖ်က္ပစ္လို႕မရေတာ့လည္း
အခါခါက်႐ံႈးမႈေတြအတြက္
ရင္ကြဲနာက်ဖို႕ေတာင္
ႏွလံုးသားက ခ်ည့္နဲ႕ေနခဲ့တယ္။
တကယ္ေတာ့
သံေယာဇဥ္ဆိုတဲ့ၾကိဳးနဲ႕
ဘ၀ကိုထုပ္ပိုးခ်င္တဲ့ေကာင္ပါ။
ေမာင္ပါလ
တကယ္ေတာ့
ReplyDeleteသံေယာဇဥ္ဆိုတဲ့ၾကိဳးနဲ႕
ဘ၀ကိုထုပ္ပိုးခ်င္တဲ့ေကာင္ပါ။ ဒီစာသားေလးကုိ အရမ္းၾကိဳက္တယ္။
ထိခ်က္.....
ReplyDeleteအထီးက်န္တဲ့ညေတြကိုေထြးေပြ႔ထား တဲ့
ReplyDeleteပက္ၾကားအက္ကြဲတဲ့ ႏွလံုးသားနဲ႔ လူဟာ
အထီးက်န္ဆန္လြန္းတဲ့ ေန႔ေတြကို
အထီးက်န္မဲ့ ေန႔သစ္ဆီေရာက္ ဘို႔
သံေယာဇဥ္ ဆိုတဲ့ခ်ည္တိုင္
ရစ္ပတ္ေႏွာင္ဖြဲ႔ ေနလို႔ေတာ့မၿဖစ္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္...ဓါးထက္ထက္နဲ႔ တအားခုတ္ၿဖတ္လိုက္ပါ...ဆည္းဆာ၊
အမိန္႔ေပးေနတာမဟုတ္ဘူး သတိေပးေနတာပါ
အလား ကား... ေနာက္တာ ေနာ္...ဆည္းဆာေန
ၾကိဳက္တယ္..ဆည္းဆာ ရဲ့ ကဗ်ာ ကုိ.....ကိုဗလိုင္(ဒိန္းမတ္)